Στο δρόμο ξανά με τους φίλους ,τη μουσικη, τους στίχους ,τις δοκιμες τραγουδιων, στα διαλείμματα των άλλων μη παραδεδεγμένης χρησιμοτητος έργων.
Με τους ωραίους βιρτουόζους του ποταμού για μπάλα, τους χριστιανους ατόφιους των κατηχητικων και των ομάδων, του Ιδρύματος ,με τους λαικους αρχοντες και τις πριγκιπέσσες του Αθηναιδείου, τις απλοτατης ομορφιας κοπελλιες του Αη Γιάννη και τους ακαταμαχητους του Τρίτου Γυμνασίου, τους φλιππεράδες και πριγκηπες της βραζιλιάνικης χωραφομάππας.
Και μέσα σε όλα αυτα να διστάζεις να εκφράσεις τη συμπάθεια σου ,τα σκιρτήματα. Μια ζωη υπερμέτρως αισθηματίες και πολυπραγμονες για να ξεχνουμε τους νταλκάδες και εκείνο το χαμόγελο σου.
Στο δρομο ξανα. Για τον Κωστη ,το μικρο της γειτονιας που μου το κέρασε σήμερα πρωι χωρις να το συνειδητόποιήσει.
Και στο Σίμο. και τον Αντωνη Τορναριτη που με μύησαν στις μπάντες και τα όνειρα τους και μπόρεσα ολίγα έτη μετα να γίνω ραδιοπειρατης με το Γιάγκο του Ράδιο Καραβας και μικροεπιτελάρχης αντικατοχικων συναυλιών και μιας διμηνης αντικατοχικης εκρηξης και ανεπροκοπος στιχουργος μεγίστων μουσικων.
Στο δρόμο ξανα εμεις της Ανάτολης που ήξερε να προσλαμβάννει ο,τι όμορφο απλο και καθάριο.
Στο δρόμο με ένα χαμογέλο ψυχης κι ας μας ήθελαν πολλοι στις μονάδες ανεπιθυμήτων.
Τους συγχωρούμε αφου ποθούμε να ζούμε εν ατελη έστω μετανοία.
Ο,τι μπορούμε με τους φίλους και τις φίλες μας στις γειτονιες των ονείρων μας.
