Μια παράδοσή φωτεινή που την έφερεν η μάνα μας που τη Δρούσιαν την εμπλούτισεν στη Λευκωσία όπου εργάστηκε από
ετών δώδεκα. Οταν ήρθε στη Λεμεσό προ του τέλους του Αγώνος για να εργαστεί στο σπίτι της νουννάς μας της Ντινας ήταν πλέον φτασμένη και συνειδητοποιημενη μαείρενα με χάρισμαν στο κατάστημα των φαγητών που μαείρευκεν.
Έτσι τζιαι η φατζιή η ξυδάτη αν και πενθίμου ημέρας μαγειρική είχεν πλουμίν την αγάπην της δι ημάς μα προτίστως για τον Χριστόν μας τον Εσταυρωθεντα,για την Παναγίαν μας τζιαι τους Αγίους της Δρούσιας ,του Ακάμα ,τον Αην Πιφάνην ξέχωρα.
Φατζή ξυδάτη ήτουν το το φαγητόν της Μεγάλης Παρασκευής εις την οικίαν μας.
