Ήρτεν ο Μάης τζιαι εγεμώνναν οι αυλάες, οι κήποι άνθη τζιαι επκιάνναμεν παρπατητοί τους δρόμους τζιαι τα πεζοδρόμια να
στραφούμεν σπίτιν μεσομερκάτικά ή δειλινιάτικα πέντε τζιαι κάρτον έπαιζεν το κουδούνιν.
Οι μυρουθκιές που τους κήπους τα δικά τους τραούθκια τζιαι εμείς τα δικά μας για τα αθλητικά. Τότες ούλλοι εβρίσκαν
έναν τοπον να μαθαίνουν για τες μάππες τους αγώνες τα αλλά αθλήματα με έναν τρόπον μορφωτικόν.Έπρεπεν να πκιάεις
σειραν στο καφενείον στο κέντρον νεότητος στο σαντουιτσίδικον για να θκιαβάσεις τα Αθλητικά της εφημερίδας.
Συν τοις άλλοις τα άρθρα οι ειδήσεις ήτουν γραμμένα σε καλά ελλήνικά. Έτσι ελειτούργαν τζιαι έναν άτυπόν σχολείον ανάγνωσης τζιαι κατανόησης.
Πίσω στους κήπους εις τες γλάστρες, στους μαστραππάες των ελιών ,τους φυτεμένους φούλλια τζιαι πακιστανούς τζιαι
γιασεμιά μερακλήτικά.
Επερπάτας τζιαι εμάννεφκες που την ομορφκιάν.
΄Ατε τωρά να αλλάξουμεν να παρετήσουμεν την αγάπην, να αρνηστούμέν πως είμαστεν αισθηματίες.Δαμε αδρώποι βαρετοί έστω τριάντα χρόνια ύστερις είπαν το τζιαι επνάσαν.
’Εθώρουν σε Αγιαν άθθος της ψυσιής μου. Σαν τα άθθη μες τες ομορφκιές του ΜάΗ. Ασσεν τζιαι τωρά να σου το πώ.
Ελάλεν μου το προ καιρού φίλος καλός. Μάστρος των σιδέρων...
Εφίλησεν με ρε αδέρφιν.
Άντεξα τζιαι είπα το. Εν εισαι μόνος σου ακουστήκαν θκυο τρεις φωνές μες τον κάφενέν.
Τζι εμεις που νομίζαμέν πως εξέλειπαν τα αγνά αισθήματα που τες καρκιές...
