Ερωτούσαν σε που μηνεισκετέ στη Λεμεσόν. Ελάλες με απλότητά τζιαι μιαν στοιχειώδην άνεσην. Στον Άην Γιάννην. Σαν να λάλες, στη γειτονιάν της Πάφού εις τη Λεμεσόν. Τζειπάνω στους φτωχούς πον φιλότιμοι τζιαι πολλοί τους εν καλοί τζιαι μερακλήες.
Για μας τους Δρουσιώτες ο Αής Γιάννης ήταν νάκκον η άλλη Δρούσια της Κύπρου. Ιδιαίτερά οι Κουππάρηες ήταν ούλλοι σύγκοντα Τροόδους η μάνα μου η Ελένη,Ρώμης ο θείος ο Χριστόφορός,ισια πάνω που τον Αην Γιαννήν στον παλλιόν Αετόν ο γλυκήτατός ούλλον αγάπην θείος Κώστας ,ξάδερφός της μητέρας μου και προστάτης της. Κάποτε διάβασα κάτι γράμματα που τις έστελλέ στη Λευκωσία, γεμάτα αγάπη αδερφική κι ας ήταν ξαδέρφια. Της έγραφέ ως μεγάλος έμπειρός αδερφός. Στη Στρατηγού Σπύρου Σταθοπούλου ο θείος μου ο μπακάλης, μάστρος μου το καλοτζιαίριν του 1978, ο Πάμπος ο Νικοτσάρας. Τριακοσια μέτρα πιο κάτω επι της Νίκου Παττίχη ο άλλος Νικοτσάρας, ο γρουσαφενιός μου ο θκειός ,ο Παναής. Νάκκον πιο πάνω που τα φώτα του Συμιλλίδη ο Αντρέας ο Φυλακτής, άλλος ξάδερφός της μάνας μου που την μερκάν των Δασκάλων που ήρταν που τον Πιττοκόπον στη Δρούσια. Άνθρωπός μεγάλης αγάπης ελάλεν η μάνα μου. Να μεν τα μολοούμεν τζιαι ούλλα.
Οι πρώτες μας αναμνήσεις που την Εκκλησιάν τζιαι τον Χριστόν εν μες τον Αην Γιάννην τον πετροκτιστόν τον πολιούχον της Νέας Αμαθούντος που εμείς είχαμεν τη εύνοιαν να τον αγαπούμεν τζιαι να τον τιμούμέν που τα μιτσιά μας τα χρόνια. Ύστερα εκαταλάβαμέν γιατί. Ένας γιος επάρχου, άρκοντας μεάλος ήταν ο Άης Γιάννης μας. Που μιτσής αγαπησεν την ελεημοσύνην. Μα αγαπησέν πολλά μα πάρα πολλά ως τα καταβαθά της καρκιάς τζιαι της ζήσης του. Με ούλλα τα βάσανά τζιαι τους σταυρούς του βίου του. Έμεινέν μόνος του νέος εχασεν μωρά τζιαι την πολλαγαπημένην του συμβίαν. Μα έμεινέν με τον Χριστόν τζιαι την αγάπην. Τόσον προκομμένα που τον εθελέν ο κόσμος εις την Αλεξάντρειαν να τον κάμει Πατριάρχην δίχα να θέλει. Ο Πατρίκιος Νικήτας τζιαι ο Ηράκλειός ο Βασιλέας εκαλάραν τον με σσίλια βάσανά.
Αγάπησεν τους πονεμένους εις την Αλεξάντρειάν όσον κανένας άλλος σε τζείνους τους τόπους.
Αγάπησεν μας τζιαι εμάς τους φτωχούς τζιαι ήρτεν τζιαι έκτισεν το σπίτιν του κοντά στην γειτονιάν της φτωχολογιάς δίπλα που τον ποταμόν κοντά στην Λεωφόρον. Που τότες γλέπει μας μέραν τζιαι νύχταν. Μεν μας λείψει τίποτε .
Εσιει τζιαι μιαν καμπάναν που τες πκιο γλυτζιές της Κύπρου. Επαιζα μάππαν στη χωράφαν τζιαι άμαν την άκουα αννοιεν η καρκιά μου φύλλα φύλλα.
Τους φτωχους αγαπήσας και τούτους επαρκέσας Αή Γιάννη φίλε τζιαι προστάτη μας.....
