Από τα χρόνια του Δημοτικού και πιο πριν πηγαίναμε με τη μητέρα μου στον Αη Γιάννη τον Ελεήμονά. Η γειτονιά δεν ήταν εχθρική προς την Εκκλησία ιδιαίτερα οι ηρωικές οικοκυρές μανάδες που έπλεναν ακόμη στο χέρι συνήθως Πέμπτη από το χάραμά για να υπάρχούν ρούχα καλά σιδερωμένα μουσκομύριστα την Κυριακη που τότε στα χρόνια του εβδομήντά ήταν ακόμη μέρα σκόλης και παναύριν κυριολέκτικά.Με τον εκκλησιασμό για όσους είχαν την καλή σειρά με τα ψητά στους φούρνους του Χριστάκη και του Πολύδωρού ή του άλλου του Παφίτη πουκάτω που το Σίνε Βόλος που ήρτεν πρόσφυγας που την Πάφόν το 58. Εμουντάραν τους οι Τούρτζιοι τζιαι άμαν με σίλλια ζόρκα εγλύτωσεν την οικογενειάν του επκιαν ότι εμπορηέν τζιαι ήρτεν εις την Λέμεσον τζιαι εξανάστησεν φούρνόν. Ελαλεν μουτα ίλαρα δίχα μίσος μόνον πόνον τζιαι Δόξασοι ο Θεός μετά το 2000. Τούτα απαγορεύεται να τα πούμεν. Ο πόνος του Γρισκιανού εν πάντα πιο φτηνός ελάλεν ο γερο Τυλλήρος. Γιατι ε συφφερει τουτός ο πόνος τα κουσουλάτα.
Μέρα της οικογενείας ήταν η Τζιερκατζή κατά παντού στην Κύπρον. Με τα σουβλάκια στην πίσω αυλήν τα οφτά του Φάλλα στην Μεσαρκάν τους λουκκουμάδες του Χαμπή στην Λεμεσον με τα τραπεζούθκιά τα πολλά. Ζαχαροπλαστεία παντού της Κύπρου ντυμένα τα καλά τους. Τα γαλατοπούρεκκά να παέννούν τζιαι να ρκουντε. Τες μιξ μερίδες στα ζαχαροπλαστεία του Βαρωσιού μες τη μέσην του τραπεζιού να θκιαλέξουν τα μωρά ήνταμπου θέλούν οι γιαγιάες κατείφιν οι κορούες του Γυμνασιου τη σοκολατίναν του Βαρωσιού την ξακουστην πουκάτο σιρόππιν πουπάνω σοκκολάταν παχουλλήν τζιαι πλούσιαν πουκάτο της σοκολάτας κάτι σαν επίστωση μαρμελάδούας μυστικόν της Αμμοχωστιανής Κυψέλης. Πειρασμός της Κυριακής γλυτζής σαν τα χαμόγελά των κορασιών ούλλης της Κύπρου της καλής τζιαι της αδικημένης Κυριακή μέρα Κυρίου και ελπίδος.
