Eδω εργαστηκέ ο πατέρας μου Νεόφυτός Πεγειώτης από το 1969 για μια δωδεκαετία τουλάχιστον. Ήταν θερμαστής. Τον ανάζήτησε ο Κύριος Γιαννάκης Συκοπετρίτης όταν ετοίμαζε το Κεραμείο Συκοπετρίτη και τον έπεισε να αφήσει το Βιβλιοπωλείο Ιωαννίδη και να επιστρέψει στην παλια του τέχνη που γνώριζε από το 1957 που πρωτοεργαστηκέ στο Κεραμείο Λεμεσού, αφού εκπαιδευτηκε με μεριμνά του μυθικού μαστρε Γιωρκου Δημητριαδη, ασύλληπτου οπλουργού και μηχανουργού της ΕΟΚΑ. Εδω 'έμαθε να μετρα τη θερμοκρασία της φλόγας με το μάτι με την ιταλική τεχνική και παράδοση. Από το Κεραμείο Λεμεσού έφυγε καταζητούμενος το 1958 μετά την ανατίναξη του εργαστηρίου του στην οδο Ευριπίδου. Το 1965 εγκατέλειψε το Κεραμείο Λέμεσού για την οικογένεια του αφήνώντας τα νυχτέρια. Ο μακαριστος Κος Συκοπετρίτης του προτεινε περι τα τέλη του 1968 να εργαζεται μόνο ημερησιά βαρδια και δεχτηκέ γιατί είχε πάθος με την φωτιά και την κεραμική γενικά . Τους συνεδεε πολυετης φιλία και εκτίμηση που δεν χαράκτηκε ποτέ. Οι διαλογοί τους θα μείνούν μνημείο αλληλοσεβασμού σε ένα εργοστάσιο με πολλή αγάπη και χαρά μέσα στον κόπο. Στο Κεραμείο Συκοπετρίτη εργάστηκέ μέχρι το 1982 ή 1983 αν δεν με απατά η μνήμη μου . Ευχαριστώ τη Χριστιάνα που μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ παλαιές εποχές γνησιότητάς. Ο Θεός να την έχει πάντά καλά..
