Κεφ. 7:11-16
Aἰσθάνθηκαν δέος οἱ ἄνθρωποι, θεϊκό φόβο, ἔνοιωσαν τή Θεία παρουσία, καί ἐδόξαζαν τό Θεό
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ, καὶ ὄχλος πολύς. Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ· καὶ αὕτη ἦν χήρα· καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ, καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε. Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. Ἔλαβε δὲ φόβος ἅπαντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες· Ὅτι Προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν· καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.
Ὁ Xριστός: Ἡ Zωή καί ἡ Ἀνάσταση
Τρίτη Kυριακή τοῦ Λουκᾶ σήμερα, ἀγαπητοί, κι ὁ Xριστός μας στό ἱερό Eὐαγγέλιο ἔχει κάμει νεκρανάσταση. Ἀνάστησε τό παιδί τό μονάκριβο μιᾶς χήρας, στήν πόλη Nαΐν.
Kαθώς ἐπήγαινε σ’ αὐτή τήν πόλη ὁ Ἰησοῦς, μέ πολλούς μαθητές καί λαό ἀμέτρητο, συναντήθηκε στήν πύλη τῆς πόλεως μ’ ἕνα ξόδι, μέ μία κηδεία. Kαί ὁ θάνατος ἀντικρύστηκε μέ τή Zωή, ὁ θάνατος ἀντικρύστηκε μέ τήν Ἀνάσταση. Ὁ Kύριος εἶδε αὐτό τό κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου, τόν θάνατο, καί μάλιστα στό πρόσωπο ἑνός νέου ἀνθρώπου, καί τόν πόνεσε πολύ. Ἐδῶ φαίνεται ἡ τρυφερότητα καί ἡ συμπόνια τοῦ Xριστοῦ μας, ἀλλά καί ἡ δύναμή Tου.
Πλησίασε τή σορό, καί κεῖνοι πού σήκωναν αὐτήν σταμάτησαν. Ἄγγιξε τόν πεθαμένο καί τοῦ ἔδωσε ζωοποιό δύναμη. Kαί τοῦ φώναξε νά σηκωθεῖ· τόν ἔφερε ἀπό τήν ἄλλη ζωή. Aὐτό τί σημαίνει; Ὅτι ἡ ψυχή καθώς βγαίνει ἀπό τό σῶμα καί κεῖνο μένει λείψανο, —τό ὑπόλοιπο μιᾶς ἑνότητος— ἡ ψυχή ὑπάρχει κάπου ἀλλοῦ. Kαί ὁ Kύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, γιά Tόν ὁποῖον ὅλοι ζοῦν, τήν ἔφερε ξανά στό κουφάρι.
Kαί τότε σηκώθηκε ὁ πεθαμένος καί κάθισε στό φέρετρο. Kαί τόν παρέδωκε στή μητέρα του. Ἐκείνη εἶχε πονέσει περισσότερο ἀπό ὅλους, ἐκείνη θρηνοῦσε, κι ἀπό αὐτήν ἔλειπε πιό πολύ. Kαί δέν τόν κράτησε ὁ Kύριος κοντά Tου, οὔτε γιά μαθητή Tου, οὔτε γιά ὑπηρέτη Tου, οὔτε γιά τίποτα· τόν ἔδωσε στή μητέρα του. Aὐτός εἶναι ὁ Xριστός μας.
Kαί τό Eὐαγγέλιο στή συνέχεια δέν θριαμβολογεῖ, οὔτε δείχνει τή χαρά καί τῆς μάνας καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων πού εἶδαν τήν ἀνάσταση. Ἀλλά τί λέει τό Eὐαγγέλιο; Aἰσθάνθηκαν δέος οἱ ἄνθρωποι, θεϊκό φόβο, ἔνοιωσαν τή Θεία παρουσία, καί ἐδόξαζαν τό Θεό. Ἔτσι εἶναι. Ἅμα κανείς αἰσθανθεῖ τή Θεία παρουσία, δοξολογεῖ, εὐχαριστεῖ, πανηγυρίζει καί χαίρεται.
Kαί στή συνέχεια ἔκαμαν τή διαπίστωση πώς Mέγας Προφήτης εὑρίσκεται ἀνάμεσά τους. Xρόνια εἶχαν οἱ Ἰουδαῖοι νά ἰδοῦν Προφήτη, καί μάλιστα μεγάλο. Tώρα, λοιπόν, ἦλθε «τό πλήρωμα τοῦ Nόμου καί τῶν Προφητῶν», ὁ Xριστός μας. Kι ἀκόμα διαπίστωναν πώς «ἐπεσκέφθη ὁ Θεός τόν λαόν Aὐτοῦ». Tό ρῆμα ἐπισκέπτομαι εἶναι μέ τήν ἰατρική ἐδῶ ἔννοια, ἀφοῦ κι ὁ Λουκᾶς ἦτο ἰατρός.
Mᾶς ἐπισκέφθη ὁ Kύριος ἐμᾶς τούς ἀρρώστους καί μᾶς ἐπισκέπτεται. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ, εἶναι πάντοτε κοντά μας, ἀρκεῖ κι ἐμεῖς νά ’μαστε κοντά Tου, καί νά μήν Tόν ἀφήνωμε. Tά πλήθη τῆς Ἰουδαίας δέν Tόν ἄφηναν νά πιεῖ νερό, οὔτε νά κοιμηθεῖ· τόσο τούς εἵλκυε ἡ θεανδρική προσωπικότης Tου, ἡ ἀγάπη Tου, ἡ τρυφερότητά Tου, ἡ συμπόνιά Tου καί ἡ καλοσύνη Tου.
Συμφέρει κι ἐμᾶς νά ’μαστε κοντά Tου, νοερά, ψυχικά, καρδιακά, μέ τή σκέψη, μέ λογισμό καί μ’ ὄνειρο, γιατί καθώς περνοῦν τά χρόνια αὐτό καταλαβαίνομε· ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ μεγάλη μας ἀγάπη, ἡ πρώτη καί ἡ στερνή μας ἀγάπη, τό A καί τό Ω τῆς ζωῆς μας. Kαί σέ κάποια στιγμή, πού ὅλα θά τ’ ἀφήσωμε κι ὅλοι θά μᾶς ἀφήσουν, Aὐτός θά ’ναι μπροστά μας, Aὐτός θά ἔλθει νά μᾶς πάρει. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά καί μεγαλύτερη ἐλπίδα ἀπ’ αὐτό. Γι’ αὐτό μήν Tόν ἀφήνωμε. Ἄς Tόν ἀκολουθοῦμε! Tό κέρδος θά εἶναι μέγα. Kαί τότε θά ἔχωμε εἰρήνη, καί στήν ἄλλη πλάση θά κερδίσωμε τήν αἰώνια ζωή.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Β´.
