Κρυαδίζει γιε μου κρυαδίζει τζιαι εν εσιείς με σακκούιν καλόν τζιαι γυρίζεις μες τα νερά παρπατητός που το σκολείον με την βαλίτσαν σου την γαλαζιούαν, με το μπλε της το φερμουάρ.
Εν φοασαι τα νερά, εννα κρυώσεις .Εσσε κόφτει που εννα πληρώννουν οι γονιοι σου γιατρους έτσι τζιαιρους πον ηβρεσιει ριάλλια ο ουρανός...
Έτο εν κάτι ραντιουες .΄Ηντα να φοηθώ .Εν πρώτη φορά για εν η τελευταία.Που τημπρώτην τάξη τζια τωρά πάω εκτην Γυμνασίου τζιαι έτσι συχνα στρεφουμε που το σκολείον.Εν πολλά ωραία να περπατας μες τα νερά....
Τραουδω τζιολάς κάποτε..Ότι μου έρτει στο νουν πασαλλοήτικα.Φωνάζουν οι γειτόνοι...Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα ...Πετραδάκι πετραδακι για τα σένα τοκτισα... ύστερα σκέφτομαι βρεμένα εν ωραία να σκέφτεσαι μες τα νερά..
Ονειρευκεσαι περπατώντας μιαν Κύπρον ομορφην χωρίς αλύσους κατα παντού...
Νομίζω γιε μου εξησκοπήστεις τέλλια .Αμπα τζι εισαι νάκκον μεθυσμένος οξα εν ην ιδέα μου...
Μεθκιούν οι αθρώποι κόμα με τον σιειμώναν αραγεσσου.
Πάντως εις το κκέφιν ερκουνται .Παρά τζείνες οι ευλοημένες οι πυράες.
άτε επολλλολο ισες ..
Αγαπητή μου σου γράφω πολλά γιατι αδύνατον να σου ειπώ την αγάπην μου συντόμως και λακωνικώς...
έμπα εεσσω σου πριχού να κμεθύσεις τέλλια...
Το τέρτιν της καρτούλλας μου θκυο μύλοι εν τ αλέθουν
μονον οι στρατες το χωρούν σιεμώναν σαν ηγνέθουν
βροχούες την αγάπην μου δροσίζουν την καπάλιν
τζιαι τ ανεμοβροχον εψες εφερεν πάλε ζάλην
Ρε ανεπρόκοπε μα μέθυσες που την αγάπην ή που τα νερά..
Αρώτησα τους ουρανους μα κόμα εν ηξέραν
Πκοιος ήτουν μάστρός αίτιος σεφέριν εν εφέραν....
Ου μανα μου εγένεις τζιαι ποιητάρης,...
Σ'ιουρα εθθα προκόξεις γιούλλη μου
έτσι ξυσκοπησμένος
Σίουρα θκεια σίουρα....
