Την ποιητική δύναμη του Παστελλά τη σημείωσαν εδώ και δεκαετίες σημαντικοί κριτικοί. Ανάμεσα τους ο Ανδρέας Χριστοφίδης, μορφή γιγάντια στα γράμματα μας, γραφίδα ιδιαιτέρως κριτικής διεισδυτικότητας. Στο πολύ σημαντικό κείμενο του «Παρατηρήσεις στη σύγχρονη Κυπριακή Λογοτεχνία» επιστρέφει συχνά στον ποιητή λες και ανησυχεί μπας και χαθεί μες την τύρβη των δύσβατων ετών μια ρωμαλέα φωνή. Πρώτα, πρώτα τον ξεχωρίζει μαζί με τους συντρόφους του ποιητές. Γράφει για όσους σημαντικούς έγραφαν ποίηση στα χρόνια του αγώνα.
Αφού απαριθμεί τους παλαιότερους Κύπριους ποιητές που αποδεσμεύονται από την παλαιότερη θεματογραφία ιχνηλατεί τη νέα γενεά των ποιητών που ρίχνονται στο καμίνι του αγώνα για ελευθερία «Μαζί τους με την καθαρότητα μια γενιάς, που δεν πρόλαβε να ασχοληθεί με θεματογραφία άλλη, αλλά δόθηκε με την πρώτη λογοτεχνική εφηβεία στον αγώνα – οι καινούργιες φωνές «φωνές του Παστελλά, του Λαζάρου, του Παπαδόπουλου του Κωνσταντή, του Πυλιώτη, του Στυλιανού να μιλούνε με ποιητικό κύρος που ξεκινά και καταλήγει σαν συντεταγμένη των περιστάσεων και της ποιητικής δυνάμεως του καθενός.
Όλα τα δημιουργήματα, που γράφονται τα χρόνια της επαναστάσεως δεν βλέπουν το φως το ίδιο εκείνο καιρό, μερικά δημοσιεύονται σε εφημερίδες ή στους «Καιρούς της Κύπρου (εδώ ο δοκιμιογράφος υπαινίσσεται τον Παστελλα ή σε ελλαδικά περιοδικά (με ψευδώνυμο κάποτε) ή κυκλοφορούν (περίπτωση Παπαδόπουλου) μαζί με τα μυστικά φυλλάδια της «ΕΟΚΑ».
Κατόπιν ο Χριστοφίδης γράφει στις αμέσως επόμενες σελίδες του δοκιμίου με θλίψη διαβλέποντας μια απώλεια και μια σιγή για να επανορθώσει το 1995 με ένα λιτό σχόλιο. «Ο Παστελλάς επανήλθε με αξιόλογους στίχους. Γράφει λοιπόν ο επιφανής δοκιμιογράφος: «Στο δρόμο είχαμε απώλειες: Ο Παστελλάς που θα κρατεί σταθερή θέση στις ανθολογίες μας με τα ποιήματα του αγώνα – ο Λαζάρου που τόσο ευχάριστα εξέπληξε με το Ενδοσκόπιο» κι η μεγαλύτερη απώλεια, ο βασικός στην εξέλιξη της νεώτερης ποίησης μας Κραλής, σίγησαν».
