Νομιζω έτσι μου τολεγε ένας σοφός της Κύπρου το ενενηντα. Με ρωτουσε διαφορετικά πραγματα από τους άλλους ανθρώπους που γνωριζα. Αν έχω τόπο να προσευχουμαι. Που μενω αν έχω τα στοιχειωδη. Υστερα μουπε για μας. Εσιετε πολλήν πονον. Απο τους πρώτους που γνωρίσα να αναγνωριζουν πως όσοι ήταν παιδιά και εφηβοι μετά την εισβολή είχαν πονον πολλήν πονον. Και ήταν ενενηντα. Τωρα ποσόν πονον έχουν έκεινα τα παιδιά, οι εφηβοι.Εχουν τόπο να πουν θκυο λοους έστω χωρκατικους του Χριστου μας, της Πάναγιας μας ,του Αγίου του χωρκού τους. Έχουν έναν πιάτο φα ιν έναν λοον καλόν να ακούσουν πουλαλεν τζι ο φίλος μου ο άλλος σοφός ο Μιχάλης ο ποιητης μας.
Έχουν αραγεσου;
Ο Θεός γιε μου καταλάβει τζιαι χωρκατικα...
