Α.ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Ήταν κάτι δειλινά στο σκολείον που εν τα ξηάννω.Κάτι ακολουθίες των Χαιρετισμών της Παναγίας που κανόνιζεν η Κα Μιχαηλίδου τζιαι έρκετούν ο Παπα Νικόλας ο Σιδεράς.Ετάναν του τζιαι ο πατέρας Σπυρίδωνάς ο Θεολόγος μας.Ήταν θκιάκος τζιαι αμάν επήαμεν εκτην τάξην εχειροτονήθηκέν Ιερέας.
Εκουβεγκιαζαμεν πολλά μαζίν του τζι' αγάπαν μας τζιαι εξηγαν μας τα ουλλά μ'αγάπην.Εν έφευκέν κανένας που το μάθημάν του.Τα λόγια του γλυτζια μέλιν.
Έναν άλλον δείλις εκαμναμεν ομίλους.Εμεις του λογοτεχνικού ονειρευκούμαστεν πολλά με την Καν Κούλλαν Παρασκευά.Να γραφουμέν ποιήματα διηγήματα να γινούμεν μάστροι τζιαι μαστόρισσες της γραφής τζιαι του στίχου.
Ήταν κάτι δειλινά ούλλον μυστήριον αγάπην τζιαι όνειρά.Στο μουσικόν Όμιλόν ονειρευκουνταν με τραούθκια τζιαι νότες.
Τότες τα όνειρά μας ήταν δωρεάν τα δειλινά
είχαν μια γλύκαν φτωσικήν τζιαι πλούσιαν μαζιν που μας εκαμνεν παρέαν τζιαι άμαν εσκολανναμεν φορτωμένοι αγάπες πασαλλοίτηκές.
Ήντα να κάμουμέν.Ηταν εναν σκολείον αγαπητικόν με ανθρώπους τα μέγιστα αισυηματίες.Ονειροπόλησην τζιαι τραουθκιάν ποδήλατα πεζοπορίαν γέλιον τζιαι Δοξασοι ο Θεός.
Β.ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Μέρες της Παναγίας μας και η μνήμη ταξιδεύει στο σχολείο μας που ήταν αφιερωμένο στην Παντάνασσα Καθολική.Δεν ξεχνώ κάποιες ακολουθίες των χαιρετισμών της Παναγίας στο θέατρο του σχολείου με λειτουργούς τον πατέρα Νικόλαο Σιδερά και τον πατέρα Σπυρίδωνα Παπαδόπουλο.
Σε μια από αυτές στην πινακίδα έγραφεΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ Τ'ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ
Δεν έφυγε μακρυά επίσης η ανάμνηση του Αγιορείτη παπα Βασίλη Γοντικάκη να μας ομιλεί στην καταμεστη αίθουσα εκδηλώσεων για την Παναγία ,το περιβόλι της τον Χριστό την αγάπη τον έρωτα την ελευθερία.Ένας από τους πλέον σοφούς της Παραδόσεως μας με ένα λόγον απελευθερωτικό μακρυά από τις τοτινές εκσυγχρονιστικές εξαπατήσεις που θα οδηγούσαν την Ελλάδα στην καταστροφή πρότεινε τοΔΙΚΟ ΜΑΣ ΦΩΣ.Ιχνηλατούσε μιαν οδόν απάγουσαν εις την όντως ζωήν.
Το Αθηναίδειο το Γυμνασιο Καθολικής το αγαπούσε και το προστάτευε η Παναγία μας.Το μαρτυρούν τα βήματα μας τα κατοπινά
που εκζητουσαν :Παναγια μου Παναγιά μου παρηγόρα την καρδιά μου.
Γ. ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ
Το Αθηναιδειο Γυμνάσιο ήταν και είναι γνώστο και ως Γυμνασιο Καθολικης Παντανάσσης.Με ένα τρόπο μυστικό οι μαθητές και ο μαθήτριες του ήταν και είναι συνδεδεμένοι με την Παντάνασσα Παναγία.Η κυρία Μιχαηλίδου είχε μια ευαισθησία και μια μέριμνα
για τη σύνδεση μας με την παράδοση,την Εκκλησία και την θεία Λειτουργία.Τότε ίσως δεν κατανοουσαμε το δώρο αυτό για τον μετέπειτα βίο μας.
Στους διαλογους της εποχής στις τάξεις πήραν μεγάλη δυναμική και τα θρησκευικά και υπαρξιακά θέματα όταν στο σχολείο κατέφθασε ο Σπυρίδων Παπαδόπουλος κατοπιν διάκονος ,ιερέας και πνευματικος στην Αγία Βαρβάρα Ζακακίου.
Στην χειροτονία του πήγε όλη η συμμορία του Στ3 και άλλοι πολλοι και πολλές.Μπόρεσε να μας μυήσει στον ατίμητο θησαυρό της Ορθοδοξίας με ένα τρόπο απελευθερωτικό και διαλογικό.Ο μακαριστος Κωστα ς ο Λαζαρίδης δεν ήθελε να χάνει το μάθημα του.Γενικως δεν εντασσόταν στους καθηγητές όπου ανθούσε το σκασιαρχείο
Λειτουργίες τελούνταν και στο θέατρο του σχολείυ καθως και ακολουθίες των χαιρετισμων όταν είμαστε απογευματινοι.Στη μνήμη έχω καταγραμμένη μια τέτοια ακολουθία με τον πατέρα Νικόλαο Σιδερα και νομίζω τον πατέρα Σπυρίδωνα.
Όταν η Λειτουργία γινόταν στην Εκκλησια της Καθολικης πηγαίναμε με τα πόδια.Πήγαμε και στην υποδοχή ενός Πατριάρχη μια ομάδα μετά από οδηγίες της Κυρίας Μιχαηλίδου
Κάθε πρωι ή απόγευμα αρχιζαμε με προσευχη.Αν υπήρχε συγκέντρωση η προσευχη γινόταν κοινη στο προαύλιο.Ακολουθούσαν ο οδηγίες από την Αμμοχωστιανη κυρία Μιχαηλίδου αληθινη στρατηγό ενός θαυμαστου προσφυγοσχολείου.
Στο σχολείο μας υπηρέτησαν ως θεολόγοι οι δύο σεβαστοι κυριοι με το επίθετο Κωνσταντινίδης.Ο ψηλος εκ των δύο ο Μιχαήλ είχε εκπληκτικό χιούμορ.
Ο δε κύριος Κώστας εδιδε ευκαιρίες σ όσους ήθελαννα ερευνήσουν.Ήταν και η δεσποινις Χαραλάμπους που μας βοήθησε με επισκέψεις να γνωρίσουμε τον ανθρώπινο πόνο στα ιδρύματα και τους καταυλισμους,η δεσποινις Λάμπρου μεγάλη καρδια αγάπης και η κυρία Μιτυληναίου που μας στήριζε στους βαθμους.
Άτε να φύούμε για το Ππικατίλλυ.Οχι ακουγόταν ο Κώστης εχουμεν με τον πάτερ.Εν θέλω να τον χάσω.
Ο Κωστης η καρδιά η ανοικτη στο Θεό και την Παναγία Παντάνασα.Βοήθεια μας .Όπου και να είμαστε σε όποα γωνια της γης εχουμε Σύμμαχο την Κυρία των Αγγέλων από τα μαθητικά τα χρόνια.Βραδυνους χαιρετισμους απστέλλω έστω και μακρυα απο την οδο Δωδεκανήσου.
Δ.ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑΝ
Ανταν αρκεφκαν τα Κοντατζια ούλλοι μας στην Εκκλησιαν
παραγκουαν μακρυναριν ούλλο χάρην ποσπασιαν
Τους πρόσφυγες ο νεπαμος έναν ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ
Έναν τραούδιν πρώτον τζιαι την ευτζην σου ναχω
Ε.ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ....
Παναγια μου Παναγια μου .Αυτή ήταν η επικληση των μαναων στους Χαρακη σε κάθε δυσκολία σε κάθε αναποθκια.Του έμεινε του φτωχόυ ρακοσυλλεκτη ριζωμενο στην καρδιά και το μυαλό του.Τις κρυες νύχτες μες τα σκουπιδια, στους κλάδους ,αν εκοβε το χέρια με γυαλλί με κανένα παλλιο μαχαιρι.Φωναζε στη Μάνα των Ουρανων μιας και μάνα δεν είχε.Πενταρφανος από τα δύο.Τον αναγιωσε .μια θκεια του.Ο Θεός να την έσιει καλά στους ουρανους.Ο πατερας εφυγε για τον Πόλεμο και δεν εστραφειν.Λεν πως εζησε χρόνια στην Αυστραλία.
Παναγια μου ,Παναγια μου φωναξε όταν βρηκε τον θησαυρό με τα πολύ παλλιά βιβλία και τον πηρε με το ντατσουν φορτηγακι του στα φτωσικα του βοηθητικα.Εζησε ένα χρόνο πουλωντας τα σιγά ,σιγά.
Όταν εφυγε η θεία του για τους ουρανους τον γυρευε ένας χωρκανος του δικηγορος.Τον πηρε στο χωρκόν του έδειξε την φραχτη το σασμένο της σπιτουιν με ούλλα τα χρειάζουμε να.Τωρα εν δικό σου κληρονομιά με χαρκια κανονισμενα που τζιαιρό ν .Η θκεια σου στου Χαρακη ευεργετησεν με τζιαι μένα.Αφησεν μου ορισμον.Ηξερεν γράμματα.Να σε φέρω να σου το δείξω.Με δεσμευσην γραπτην να μεν το πουλησεις ώσπου ζιεις..
Τωρά με τους ιους έσιει τη φωλιά του.Στο χωρκόν πον όμορφο.Αφτει την καντηλαν τους Αγιους, της Μεγαλοχαρης.Παναγια μου λαλεί τζιαι καθεται στη νησκιαν του.Σαζει τες καπηρουες με το λάδι τζιαι ψιθυριζει στον Αργον του, το λαγωνικον του.Εν αφήνει κανέναν ο Θεός Ρε φίλουιν.Εν αφήνει.Τα ξύλα σιγοπερνουν αργά όμορφα όπως τότε στο φτωχικον της θκειας του της Ιουστιανης.
ΣΤ.ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ
Τα πρωινά ομιλεί ολίγον με τον Κύριον και τους φίλους που φύγανε
Δεν είναι ωσαν τις παλιές γιαγιάδες ,τους βρακάδες, πούχαν μια σχέση όμορφη με τους Αγίους.
Μεσα στις δυσκολίες των κοπαθκιών, τους φόβους των δασών και στα ορμάνια από τεσσάρων πέντε έτών.
Ο Άγιος Κόνων ο Κύπριος του Ακάμαντος πλήσιον ολίγον στο κάβο Αρναούτης.
Το αποκούμπίν σου παιδιώθεν σαν άναβες τες λιγοστές καντήλες. Εσάριζες την φτωχικήν του χάρην
Έξερες να του μιλάς ,να συντυχάννεις,
να τον αρωτάς αν εκατάλαεν
να ξηγιέσαι παφίτικα
με τον τρόπον της Λαόνας
Ετζοιμάσουν στο σσιός των καμπαναρκών
τζιαι των δεντρών τ Αγίου
στα μοναστήρκα τζι αλλαχού ενοιωθες την αγαπην του Χριστου.
Γράψεις ο σοφός λόγος για την Αγαπην του Χριστου: "
Μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ ὄχι μόνο στά αἰσθήματα καί τήν ἔκφραση συμπαθείας, ἀλλ᾽ ἔδειξε τήν ἀγάπη του μέχρι θανάτου.Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός παραδόθηκε γιά μᾶς. Ὁ θεῖος Παῦλος μένει ἐκστατικός μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο. Τόσο τόν συγκλονίζει αὐτή ἡ ἀγάπη, ὥστε ἐπανειλημμένως στίς ἐπιστολές του μιλάει γι᾽ αὐτήν. «Συνίστησι, λέγει, τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´8). Γιά μᾶς τούς ἀνάξιους τῆς ἀγάπης του καί ἁμαρτω-λούς ἀνθρώπους πέθανε Ἐκεῖνος, ὁ ἅγιος καί ἀναμάρτητος. Δέχτηκε πληγές καί τραύματα Ἐκεῖνος, γιά νά θεραπευθοῦμε ἐμεῖς. Σύρθηκε δέσμιος καί κατάδικος μπροστά σέ «ἄνομους κριτές», γιά νά ἀθωωθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἔνοχοι καί ἄξιοι κατακρίσεως. Σταυρώθηκε καί ἀπέθανε πάνω στόν Σταυρό, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς αἰώνια εὐτυχεῖς. Ποιός ἄλλος μᾶς ἀγάπησε μέ τέτοιο τρόπο καί τέτοια ἀγάπη; Ἀλλά καί ποιός ἔκαμε κάτι γιά χάρη μας χωρίς νά περιμένει ἀνταλλά-γματα γιά τήν προσφορά του; Μόνη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἄδολη, γνήσια καί ξένη πρός κάθε ὑστεροβουλία."(π.Γρηγοριος Μουσουρουλης)
Τα μιλήσαμε Παναγία μου ελάλες τζιαι η καρκιά σου η καημένη ποκούμπιν εισιεν την Κυρίαν των Αγγέλων
Τζυρά μου Τζυκκώτισσα Τροοδίτισσα,
Μασιερκώτισσα ,
τζιαι Χρυσορρωγιάτισσα των τόπων μας
Τζυρά μου των Αρόδων
Σσιέπε μας σαν τα παλιά τα χρόνια Τζιαι πέμπε τους Αγίους σου να μας παρηορούσην.
Προσευχετε μαζί με μας και ο σοφός εκκλησιαστικος συγγραφέας.Ικετευει την Παναγια μας: " Ἄκουσε, σέ παρακαλοῦμε, Δέσποινα τοῦ κόσμου, Κυρία Θεοτόκε, τούς στεναγμούς τοῦ πιστοῦ λαοῦ, δές μέ στοργικό βλέμμα τά δάκρυα τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν, ἀφουγκράσου τούς στεναγμούς τῶν ἀνέργων, τῶν ἀστέγων, τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν μας. Τῶν γερόντων πού ζοῦν μέσα στήν ἐγκατάλειψη καί τή σκληρή μοναξιά. Γλύκανε τόν πόνο τῶν ἀδικημένων συζύγων. Ἀνάλαβε ὑπό τήν προστασία σου τά παιδιά τῶν διαλυμένων οἰκογενειῶν· προστάτευσέ τα ὥστε νά μείνουν μακριά ἀπό λανθασμένες ἐπιλογές πού θά τά βλάψουν καί μπορεῖ νά τά ὁδηγήσουν στήν καταστροφή. Ἐνίσχυε πάντοτε, ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή τούς ἀδελφούς μας πού διακονοῦν στά νοσοκομεῖα τούς ἐκ τῆς λοιμικῆς νόσου πληττομένους ἀδελφούς μας.
Καί ἐπειδή εἶσαι Μητέρα πονεμένη, καί μάλιστα ἡ μόνη Μητέρα πού εἰσακούεται πάντα ἡ μεσολάβησή της, παρακάλεσε τόν Υἱόν σου νά μᾶς λυπηθεῖ. Νά στείλει ἀγγέλους πού θά ἐμπνεύσουν πνεῦμα μετανοίας μέσα στίς ψυχές ὅλων μας. Ζήτησε νά χαρισθεῖ σέ ὅλους μας διάθεση μετανοίας καί ἐπιστροφῆς στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας."(Αρχή Γρηγοριος Μουσουρουλης)
Στις δύσκολες ώρες τι μας απομενει παρά ο Χριστος και η Παναγια μας.Εξαλλου ο Χριστός και η Παναγία μας ήταν από τότε οδοιπόροι στις γειτονιές μας.Πολλοί ένοιωθαν την φωτεινή τους παρουσία .Αρκετοί τους αναζητούσαν. Μαζί τους και αρκετοί φίλοι ,φίλες και συμμαθητές και συμμαθήτριές μου.Με τον τρόπο τους και τις προσωπικές τους αφετηρίες.Εδώ και καιρό θαυμάζω αυτούς που το έπρατταν το βίωναν με απλότητα ηρεμία μες τις πρωτινές ρώτες..
Ζ.Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΑ ΠΑΛΛΙΑΜΠΕΛΑ ΩΣ ΔΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΚΑΜΑΝ
Δεν ομοιάζομεν εις άλλον ξωμάχον
Ομοιάζομεν κατ ολίγον του πάππου ημών
Των ορέων αιπώλου ρίζα παλλιά στα Παλλιάμπελα....
Φτωχοί της Τηλλυρκάς οι γόνοι τζιαι ο παππούς ο Θέουλος
Ερχόταν στα έτη του τριάντα κατάκοπος που την τέγνην τζιαι τις τόσες ταπεινώσεις
Στον άγγοναν τ αρφού του που ταν που χρόνους ανιωτός
στον Πιττοκοπον
Επρόκοψεν μαν αρνήστειν τη γεννιάν του την φτωσιήν εις τη Χαλεύκαν.
Ετάναν μας εις το κοπάιν ο γέρος γιγαντας ιλαρομμάτης
Τες νύχτες στο στραφίν εις το χωρκόν παστο τραπέζιν ευτυχής για την φιλοξενίαν
Επίννεν με το σύνομον τ αρφού του γελόντα με τα αγγονούθκια του
Ελάλεν την προσευχήν του εις τη μονήν του σύδδακρυς
Είσιεν ποκούμπιν γαίμαν του αδρώπους της αγάπης
Εις τα καλά υστερινά με έναν λεβέντην Τήλλυρον στη Δρούσιαν με κοπάιν
Να φκαίνουν όρθρου βαθέως ίλαροι τζι οι θκυο με το καλόν τραούδιν
Του ποιμνίου οι καμπανέλλες να θκιώχνουν της φτώσιας του τες θύμησες
Του θκιακονιού τα πονεμένα του τα νιάτα
Βουρκατορες τζι οι θκυο με την παλλιάν ευτχιήν της μάνας του
Στες αστοσιές να πας τζιει στη Λαόναν εις τους Τύλληρους της Δρούσιας
Να πας τζιει στα παραπούλια να διαχειμάσεις
Μες τους σιειμώνες της ζωής ποττες εν με ξηάσαν
Πάντα εμηνούσαν πέψε τον Θεουλόν κοντά μας να πεζέψει
Την νύχτα των βασάνων να φωτίσει νάκκουριν εν γαίμαν μας
Καλό το γιον μου να μπουκκώσουμεν τωρα που τζιητασεν το κουπάιν μας
Θώρε κουέλλες θκειε που κάμαν οι Παλλιαμπελίτες δα στα βουνά τ Ακάμα
Εν μας εξήσεν γιούλη μου η Πανα ία η κάλη η μάνα
Εδώκεν μου τζιαι μεν γιούλλη μου καλά υστερινά κοντά σου
Δοξαζω την τζιαι προσκυνώ την..
Την Παναγίαν στα Παλλιάμπελα τζι ως δα εις τον Ακάμαν.
ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
