Στην κοινωνία μας, οι μονογονεϊκές μητέρες αναγκάζονται συχνά να σέρνουν έναν βαρύ ζυγό, τον οποίο οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να φανταστούν. Είναι γυναίκες που, από την αγάπη και την ελπίδα, βρέθηκαν σε μια δύσκολη θέση, φορτωμένες με χρέη και οικονομικές υποχρεώσεις που δεν τους ανήκουν. Πολλές φορές, αναγκάστηκαν να εγγυηθούν δάνεια ή να πάρουν χρήματα στο όνομά τους για τους πρώην συζύγους τους, πιστεύοντας ότι οι σχέσεις τους θα κρατήσουν. Ωστόσο, όταν οι σχέσεις αυτές διαλύθηκαν, εκείνες βρέθηκαν μόνες, να πληρώνουν το τίμημα μιας απόφασης που είχε ληφθεί από κοινού, αλλά το βάρος το φορτώθηκαν αποκλειστικά οι ίδιες.
Αυτές οι γυναίκες συχνά δέχονται σφοδρές επιθέσεις από την κοινωνία, η οποία τις κατηγορεί ότι «ήθελαν και τα πάθαν». Αυτή η προσέγγιση αποτυπώνει μια επικίνδυνη αντίληψη που επιβιώνει, σπέρνοντας σιγά-σιγά το σπόρο της προκατάληψης και της αδιαφορίας. Η αλήθεια είναι ότι πίσω από κάθε μονογονεϊκή μητέρα κρύβεται μια ιστορία μάχης, θυσίας και απεγνωσμένης προσπάθειας να επιβιώσει.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, γυναίκες που είναι συνυπεύθυνες για τις καταστάσεις αυτές και που επέλεξαν να κάνουν παιδιά χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Αυτές είναι οι περιπτώσεις που οι φωνές των επικριτών μπορεί να φαίνονται δικαιολογημένες. Όμως, είναι κρίμα και άδικο να κρίνουμε όλες τις μονογονεϊκές μητέρες με βάση τις ενέργειες λίγων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γυναίκες αυτές γίνονται θύματα μιας κοινωνίας που δεν τις κατανοεί, που δεν τις προστατεύει και που συχνά τις στιγματίζει.
«Έκαναν αυτές παιδιά και τώρα ζητούν βοήθεια από το κράτος». Αυτή η φράση, γεμάτη υποτίμηση, κρύβει την πραγματικότητα των χιλιάδων γυναικών που βρέθηκαν σε μια απελπιστική κατάσταση. Οι μητέρες δεν ζητούν το χέρι του κράτους επειδή είναι ανίκανες, αλλά επειδή η κοινωνία δεν έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες υποδομές για να τις υποστηρίξει. Πολλές από αυτές αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα με την αίσθηση ότι δεν έχουν καμία υποστήριξη, καταβαλλόμενες από τα χρέη και τις κοινωνικές πιέσεις.
Η υποτίμηση που βιώνουν από τη δημόσια σφαίρα, τις εργοδοσίες και τις οικογένειές τους είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Είναι γυναίκες που μάχονται, που ξυπνούν κάθε πρωί με το άγχος του να τα βγάλουν πέρα και που πολλές φορές καταλήγουν να νιώθουν απομονωμένες, θύματα μιας κοινωνίας που δεν τις κατανοεί. Είναι οι πρώτες που σηκώνουν τα χέρια τους για βοήθεια, αλλά και οι τελευταίες που εισπράττουν κατανόηση και στήριξη.
Αυτή η κοινωνική ανισότητα και η οικονομική ασφυξία που αντιμετωπίζουν οι μονογονεϊκές μητέρες δεν είναι απλώς μια στατιστική. Είναι μια κρίσιμη ανθρωπιστική κατάσταση που απαιτεί επείγουσα παρέμβαση. Πώς μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σε αυτές τις γυναίκες, όταν οι αγώνες τους για επιβίωση είναι καθημερινά παρόντες; Είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι αυτές οι μητέρες είναι οι ήρωες της ζωής μας, που παλεύουν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα μέλλον καλύτερο από το δικό τους, και να τις στηρίξουμε με πράξεις, όχι με λόγια.
Ας αναγνωρίσουμε την αδικία που βιώνουν και ας γίνουμε οι φωνές τους. Χρειαζόμαστε ένα σύστημα που θα τις προστατεύει από την εκμετάλλευση, που θα αναγνωρίζει τις θυσίες τους και θα παρέχει τις αναγκαίες υποστηρικτικές δομές. Η υποχρέωση της κοινωνίας είναι να γυρίσει την πλάτη στον στιγματισμό και να αγκαλιάσει αυτές τις γυναίκες, διότι η υποστήριξη που τους αξίζει δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά και ηθικά επιβεβλημένη.
Ας παλέψουμε για μια κοινωνία που δεν αφήνει καμία μητέρα μόνη, για ένα κράτος που αναγνωρίζει την ευθύνη του απέναντι στους πολίτες του. Είναι καιρός να επενδύσουμε στην ευημερία των μονογονεϊκών οικογενειών και να σταθούμε δίπλα τους με αλληλεγγύη, αναγνώριση και σεβασμό. Ανεξάρτητα από τις εξαιρέσεις, η πλειοψηφία αυτών των γυναικών αξίζει την υποστήριξή μας και δεν πρέπει να γίνουν θύματα των λάθος αποφάσεων ή των προκαταλήψεών μας.
