Επιστρέφοντας χθες βράδυ από την Δερύνεια όπου παρευρέθηκα στην αντικατοχική εκδήλωση του Δήμου Αμμοχώστου που πραγματοποιήθηκε στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου, ένιωθα ένα μεγάλο κενό, ένα παράξενο τρεμούλιασμα και πίκρα.
Εδώ και 47 χρόνια πίστευα πως αυτή την πόλη την πουλήσαμε πολύ φτηνά. 47 χρόνια μετά νιώθω πως αυτή η πόλη δεν μας άξιζε και δεν μας αξίζει.
Ο Δήμαρχος Αμμοχώστου προ ημερών, καλούσε εθνική και τοπική ενότητα μπροστά στις νέες προκλήσεις των Τούρκων και πίστεψα πως αυτή η αντικατοχική θα είχε κάτι το διαφορετικό. Πίστευα πως όλοι μαζί θα βροντοφωνάζαμε πως δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ με την κατοχή και πως όλοι μαζί ενωμένοι θα συνεχίζαμε τον δίκαιο αγώνα της επιστροφής. Πίστευα πως ο πόθος της επιστροφής θα ήταν πιο έντονος από ποτέ. Δυστυχώς έκανα λάθος…
Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε απ’το οδόφραγμα. Την ώρα που ο Δήμος Αμμοχώστου έκανε τρισάγιο στους πεσόντες, τα Ε/κ αυτοκίνητα που περνούσαν το οδόφραγμα με προορισμό την κατεχόμενη πόλη δεκάδες - δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά- αλλά κάθε φορά μου φαίνεται παράξενο.
Ψυχρολουσία δεύτερη, δεν είδα Αμμοχωστιανούς ενωμένους αλλά είδα Αμμοχωστιανούς χωρισμένους σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα αυτοί που κουράστηκαν ή αδιαφορούν, οι οποίοι είναι και η μεγαλύτερη μερίδα αν κρίνω από την προσέλευση του κόσμου. Η δεύτερη ομάδα αυτή που θέλουν επιστροφή αλλά με βάση τα ψηφίσματα των ΗΕ και η τρίτη ομάδα, η μικρότερη αλλά και επικρατέστερη, αυτοί που με τραμπουκισμούς προσπαθούν να φοβίσουν τον ΠτΔ να αποδεχτεί τις απαιτήσεις των Τούρκων.
Οι λέξεις απελευθέρωση και κατοχή δεν ακούστηκαν και όπου έγινε μια μικρή αναφορά - στην κατοχή-ήταν με το γάντι.
Στους ομιλητές, της δήθεν αντικατοχικής, μίλησε κι ένας Τουρκοκύπριος, μέλος της δικοινοτικής ομάδας που δημιουργήθηκε - η αλήθεια δεν κατάλαβα από ποιους, αλλά σκοπό έχει να παρακάμψει τον Πρόεδρο-για να βοηθήσει στην επιστροφή της πόλης.
Τα πυρά λοιπόν, προς τον Νίκο Αναστασιάδη. Γιατί; Γιατί αν κατάλαβα καλά, δεν δέχτηκε όσα του πρότεινε και ζήτησε ο Τούρκος. Γιατί δεν έπρεπε λένε να αποχωρήσει από το Κραν Μοντανά χωρίς να δώσει τα χέρια με τον Τούρκο.
Χθες βράδυ, μετά από χρόνια, χειροκρότησα τον Πρόεδρο. Δεν προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά κανενός, ούτε κι όταν η ομάδα των τραμπούκων προσπάθησαν να τον φοβίσουν. Έδειξε πως έχει την δύναμη να αντισταθεί στις οποιεσδήποτε πιέσεις και απειλές. Μοναδικό αν θέλετε ολίσθημα στην ομιλία του, περίμενα ένα mea culpa για το ΝΑΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ, αλλά δυστυχώς για ακόμη μια φορά προσπάθησε να επιρρίψει ευθύνες στο 76% του λαού.
Από το 1974 ήρθαν ουκ ολίγες προτάσεις για την επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση όμως κανείς δεν τόλμησε. Ίσως είναι η μοναδική κυβέρνηση που έκανε τόσες πολλές προσπάθειες για εξεύρεση λύσης και την ίδια ώρα κατηγορήθηκε όσο καμία άλλη.
Τα λόγια ενός αείμνηστου Αμμοχωστιανού βουίζουν στα αυτιά μου…."Η Αμμόχωστος χάθηκε και θα ξανά χαθεί γιατί εμείς οι Αμμοχωστιανοί δεν την θέλουμε."
Τότε απόρησα, σήμερα κατάλαβα!
Για μια στιγμή ένιωσα πως εμείς είμαστε ο εισβολέας και κατακτητής.
47 χρόνια μετά και το μίσος μεταξύ μας καλά κρατεί…κανείς δεν νοιάζεται για την Κύπρο, κανείς δεν νοιάζεται για την πόλη…πάνω από όλα το συμφέρον, το οικονομικό συμφέρον…
Δεν μας αξίζει ρε παιδιά αυτή η πόλη πως να το κάνουμε…ΔΕΝ!
Κι ας μην ξεχνάμε υπάρχει και μια Κερύνεια, μια Μόρφου, που δυστυχώς τις έχουμε ξεγράψει….
