Σήμερα, 1η Οκτωβρίου, η Κυπριακή Δημοκρατία γιορτάζει την «Ανεξαρτησία» της, μια μέρα που θα έπρεπε να σηματοδοτεί τη νίκη του κυπριακού λαού ενάντια στον αγγλικό ζυγό και την εκπλήρωση του αιτήματος για Ένωση με την Ελλάδα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Αντί να γιορτάζουμε μια απελευθέρωση, ζούμε σε μια κοροϊδία, σε μια κακώς εννοούμενη «εορτή» που αποκαλύπτει την απόλυτη κατάντια μας.
Η αγγλική επιρροή, που θεωρείτο εχθρός, εξελίχθηκε σε «φύλακα άγγελο» μιας Κυπριακής Δημοκρατίας που από την αρχή της ύπαρξής της έχει μπει σε μια τροχιά διαφθοράς, ρουσφετολογίας και μιζαδόρικων πολιτικών. Η δημοκρατία που φανταζόμασταν έχει καταλήξει να είναι ένα βήμα για τους πολιτικούς μας, οι οποίοι, ως «πουλημένοι», μετατρέπουν τη χώρα σε μια σκακιέρα συμφερόντων, με κάθε εκλογική αναμέτρηση να μας προσφέρει έναν χειρότερο πολιτικό συσχετισμό από τον προηγούμενο.
Μαζί με αυτή την «ανεξαρτησία», η Κύπρος υπήρξε μάρτυρας της διαίρεσής της σε δύο μέρη, μια διχοτόμηση που μας έχει αφήσει με χιλιάδες πρόσφυγες και αγνοούμενους. Κάθε χρόνο, οι ιστορίες τους, που κάποτε θα έπρεπε να μας συγκινούν, γίνονται απλά ένα στατιστικό νούμερο σε μια εκστρατεία καπηλείας του εθνικού πόνου, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο για την οικοδόμηση πολιτικών καριέρων.
Αυτή η κατάσταση είναι μια καθημερινή υπενθύμιση της πραγματικότητας: η Κύπρος δεν είναι μόνο ένα νησί που γιορτάζει την «ανεξαρτησία» της, αλλά και ένα μέρος όπου η υποκρισία και η αδιαφορία κυριαρχούν. Σήμερα, αντί να γιορτάσουμε, ας αναρωτηθούμε πού βρισκόμαστε και πού πηγαίνουμε. Ας αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα, αυτή τη σκληρή και καυστική αλήθεια, που αποτυπώνει την κατάντια μας ως κράτος και ως κοινωνία.
Χρόνια πολλά καημένη Κύπρος!
