Η κυρία Μαρία Μιχαηλίδου ητο ταυτισμένη με το Εκτο Γυμνασιο Λέμεσου το ξακουστό Αθηνα ιδειο. Το στήριξε ως Γυμνάσιο Θηλέων οπώς μαρτυρούν ερευνητικά ευρήματα και κατόπιν αγωνίστηκε αοκνα από το 1978 να το κρατήσει ψηλά όταν το Υπουργείο Παιδειας αποφάσισε να το επανεντάξει στο πρόγραμμα Πρωινης Απογευματινής φοίτησης δίδοντας την σωτήρια ευκαιρία σε εμάς της φτωχολογιας να φοιτήσουμε σε ενα σχολείο ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΉΣ ΑΡΙΣΤΕΊΑΣ.
Μας αγαπούσε με εναν ιδιαιτερον τρόπον. Από την Πρώτην τάξην του Γυμνασιου επέμενε να με μάθει να είμαι ακριβολόγος. Να μην πολυλογώ και να φλυαρώ. Κατόπιν στο Λύκειο εργαζόταν για να ανθήσουμε όλοι και όλες. Ενώ φαινομένικα εδιδε την εντύπωση μιας αυστηρης διευθύντριας δεν θα ξεχάσω πως για τρία χρόνια δεν μας εμπόδισε ποτέ να παίζουμε ποδόσφαιρο όταν σχολνούσαμε μέχρι αργά το βράδυ. Ενώ σε κάθε ευκαιρία στις κενές περιόδους κατά τα Γυμνασιακά χρόνια όταν παιζαμε ποδοσφαιρο, καλαθόσφαιρα ή πετοσφαιρα για να ξεχνάμε τις δυσκολίες και τα βάσανα δεν μας είπε μια φοράν εναν κακόν λόγον. Μόνον μια φορά ανοιξε την πόρτα του Γραφείου της παρακαλώντας μας να μην θορυβούμε τόσον πολύ.
Στο Λύκειο μας εδωσε πολλές ευκαιρίες μορφωτικες ,αθλητικες και πνευματικες. Αγαπουσε την Πάναγία και μας συνεδεσε με την Εκκλησια.
Προσωπικα δεν θα ξεχασω πόσο με ετρεχε από πίσω να μου αγοράσει παντελόνι όταν ο πατέρας μου απελυθει από την δουλεια ως πλεονάζων προσωπικο. Κυριολεκτικά ανησυχούσε και επέμενε να μεριμνήσει η Κυρία Παρασκευα για μένα τον ανεπρόκοπο. Με φωναζε από τα σκαλια τα υπερυψωμένα να μάθει αν ειμαι καλά. Ηταν πολύ καλός καραβοκύρης και στήριξε την προσφυγιά του σχολείου με έναν τρόπον αξιοθαύμαστο. Εκτισε ενά σχολείο όπου και να μην ήθελες να μάθεις γράμματα όπως ελεγε αστειευομένος χρονια μετα ακριβός φίλος σε δίδασκαν χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Η Κυρια Μαρία Μιχαηλίδου υπήρξε μπροστάρης για την παιδευτική στήριξη της Λεμεσου στα πρωτα χρόνια μετα την εισβολή. Μεριμνούσε για τη φιλαναγνωσία. Η βιβλιοθήκη ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΟΎΜΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΆ ΒΙΒΛΊΑ. Οργάνωνε ομίλους για την ανάπτυξη των ενδιαφερόντων και επέμενε να κυκλοφορει περιοδικο με πολλες μαθητικές εργασίες. Ειναι αλήθεια πως ανέβαζε τον πήχυ για να μην αδιαφορούμε. Ηταν δύσκολο τότε να μορφωθεις ειναι αλήθεια. Υπήρχε φτώχεια. Κόπος για να φτάσεις στο σχολείο. Διαδρομές με ποδήλατα ,λεωφορεία.,ποδαρόδρομον πολλήν. Μα εκείνη εκεί βράχος για να πλέει το καράβι του σχολείου.
Ενα μεσημέρι με καθησε στο γραφείο και με άκουσε. Με ρωτουσε ευγενικά και όταν κατάλαβε πως ίσως να αντιμετωπίζα κάποιες δυσκολιες. Ειχε απο τοτε την εγνοιαν μου σε σημειο που η βοηθος Διευθυντρια με ρωτουσε συνεχως αν συμβαινει κατι.
Χρειαστηκα χρονια να καταλαβω πως ως καλος καπετανιος και προνοητης εργαζοταν. Ηταν αρχοντισα μεγαλη καρδια και αγαπουσε ολα τα παιδια του σχολειου.
