Ταξιδεύω σε χρόνια παλαιά της Λεμεσού, της Δρούσιας, της Πάφου και της Λευκωσίας.Κάποιες Κυριακές με βάγια τζιαι ελιες κλάδους ελαίας με μαξιλάρκα γεμάτα φύλλα του ιερού δέντρου.Από έξω γραμμένο ποικιλοτρόπως το όνομα της νοικοτζυράς που μεριμνούσε για την ελλιά την απαραίτητη για το κάπνισμαν του σπιθκιού τζιαι των αυλάδων.Το καπνισμα των φρακτάδων ,του σταύλου, των καπουνάδων το κάπνισμά της κτίσης όλης με τα καπνιστήρκα τα πήλενα τα ψημένα στον φούρνον του αγγειοπλάστη ,του κουππάρη του παλλιού.Το καπνιστήριν το καμούμενον εις το σιέριν...
Τζιαι πάντα στην ανάγνωσην του Ευαγγελίου έξωθεν του ναού εκείνον το αέρινο πέλαγος φύλλών ελαίας από τα χέρια των πιστων να σε πολιορκει τζιαι να σε συγκινεί.
Κυριακή νύχτα των Βα ί ων να σκέφτούνται οι νοικουζυρες που εν βαλμένα τα τερκαστά τους για το ασπρόγιασμάν πέλα σέλα του σπιθκιού των στενών των δρόμων καρτζίν του σπιθκιού......
Κυριακή νύχτα των Βα ί ων λοάρκασμάν των καλών τυρκών για τες φλαούνες .Πότε εννα τριφτούν .Πότε εννα σαστούν τα χρειαζούμενα για τις φλαούνες τα ψουμμιά τα κουλλούρκα του Πασκάτου......
