Οι φωτογραφιες στα ολίγον παλαιά χρόνια δεν ήταν βιάστικές. Χρειαζόταν μια διαδικασία. Αν είχες στο σπίτι μιαν αρπακτικη θα επρεπε να εκμαιευσεις μιαν άδειαν μεταφορας της στην εκδρομή ή στο σχολείο. Να ερευνήσεις εντος της να βρεις τον τύπ ο και τον αριθμο. του φιλμ. Έπειτα να οικονομήσεις το κονδύλι για τη δαπάνη που απαιτούσε ενα αξιοπρεπε ς φιλμ κοτακ ή ακφα κατα προτίμηση. Να το αγοράσεις να το τοποθετήσεις ορθα μη σου καουν ο φωτογραφίες και εκτεθεις εις το φωτογενες οντως κοινον του αθηναιδείου.
Εν συνεχεία κατα την εκδρομη η γιορτη ή κατα την διάρκεια μιας επισήμου ή ανεπισημου σχολικης δραστηριότητας συναυλίας αγώνα αποφοίτησης η άπλα άφιξης αναχώρησης ή διαλείμματος της μαθητιωσας ευγενους κονότητος του Στ Γυμνασιου θα επρεπε με σταθερο χέρι και μάτι αετου να φωτογραφίσεις αφου πείσεις τους ατακτουντες και συνεχως εν κινησει να κοντοσταθουν και να παρουν μιαν υποφερτη η καλυτερα χαμογελαστην και όχι μουτρομένην πόζαν.
Πάντως οι κυριες και οι κύριοι φωτογράφοι μας ήταν εξοχως απτεμεσματικοι και καλοι εις το δύσκολον έργον τους. Μας εκουμαντάραν όλους και ευτυχως έχουμεν πλήθος φωτογραφικων θησαυρων απ τα έτη της ολόπλουμης και ολίγον ασκητικης μας μαθητείας.
