Το Συνεργατικόν του Λέαντρου ήταν στην γωνία Τροόδους και Αποστόλου Βαρνάβα.Στο πλάι του μαγαζιού ήταν μια ωραία ,κάπως μικρή ελιά και στο βάθος η αποθήκη με τις χαρτόκασιές.Όσες ήταν πολύτιμές για το μαχαζίν και τους υπαλλήλους του,την Κυρίαν Λούλλα σύζυγό του διευθυντή Κυρίου Λέαντρού , την αγαπητήν και γλυκήτατήν Κυρίαν Λουκίαν και τον Κωστάκην , αν θυμάμαι καλά το όνομάν του,τον μοναδικόν οπαδόν της Αθλητικής Ένωσης Κωσταντινουπόλεως ανάμεσα στην πολυπληθήν υπαλληλίαν της Ένωσης Συνεργατικών Εταιρειών Λεμεσού.
Ο Κωστάκης ήταν ιδιοκτήτης και ενός εκ των συγχρόνων οχημάτων της γειτονιάς, ενός εκ των συγχρόνων οχημάτων της γειτονιάς, ενός μπλε Κολτ με το ιδιόμορφο σχήμα, πανέμορφο εθεωρείτο τότε στις αρχές του εβδομήντα.Τέτοιο αυτοκίνητό είχε και ένας υπουργός καθώς έλεγαν οι μεγάλοι στη γειτονιά.
Κατόπιν σειράς παρακλήσεων καταφέραμε να πείσουμεν την υπαλληλίαν της ΕΣΕΛ να μας παραχωρήσει δύο ειδικού σχήματος κάσιες.Η πρώτη είχεν ακριβώς τις προδιαγραφές για το χιονισμενό σπίτι με κεραμιδωτή σκεπη....
Η κασιούα που μας εδωρήθει από το Συνεργατικόν σύντομα απέκτησε καλοζωγραφισμένη θύρα και χρωματιστά παράθυρα στην εμπρόσθιά όψη.
Ο Αντώνης ήταν ο πολυτεχνίτης της γειτονιας.Συμμαθητής μας στην πρώτην τάξη.Σχολικόν έτος 1972_1973.Πρωτοπήγε προτύτερα στο Έβδομό Δημοτικόν Σχολείον.Αλλά το προηγούμενον έτος,το προηγούμενον Καλοκαίριν αποφάσισαν οι σεβαστοί μας διδασκάλοι να παραμείνει στάσιμός και να μάθει ξανά τα εγκύκλια γράμματα της πρώτης τάξεως παρά τους πόδας και την διδακτικήν μαεστρίαν της Κας Αγνής της γρουσαφέμης και της Κας Τασουλλάς που κανένας εν τους εγλύτωννέν .Ούλλοι και όλες στου Χαράκη εμαθθένναν
γράμματα τζιαι του Θεού τα πράγματα..Αν ήταν σημερά θα προβιβαζόταν για καλός ή αρκετά καλός μαθητής.Τότε οι εξετάσεις ήταν υψηλές και η αναγκαία θωράκιση προβιβασμού υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων.
Χρειάσθηκέ βέβαιά να επανέλθουμέ στο Συνεργατικό κομίζοντες το πολύτιμόν διπλοσέλινόν και θωρακισμένοι με την αναγκαίαν σοβαρότητάν που απαιτούσε η δευτέρα είσοδος εις το σοβαρώς οργανωμένον κατάστημάν σε διάστημάν υπερβαίνον την ημίσιαν ώραν.Κατευθυνθήκαμεν ομαδόν εις το ράφιν με τον οξυτζενέν,τους τσιρόττους και τα σκονισμένα Ντεττόλ.Πανάκριβα τότε δια τα βαλάντιά της εποχής.Τα αγόραζάν μόνον οι Εγγλέζοι ,οι αριστοκράτες σύμφωνά με τους τότε άξαμους της εργατικής Λεμεσού και των περιχώρων.Κατευθυνθήκαμεν τολοιπόν δια να παύσω να πολυλογώ στο πολύοσμον ράφιν δια να διαλέξουμέν την καλήν μάρκαν βαμβάκιν.Στοχεύαμεν να καταπλήξουμέν την επομένην με τις θεσπέσιες νιφάδες χιονιού στα κεραμίδια της νεόδμητής μας οικίας.
Επιστρέφονυες στο ορμητήριον και το κατασκευαστικόν μας εργαστήριον,τον ήλιακόν της πατρικής οικίας συνεχίσαμεν απερίσπαστοι πλέον τις εργασιες οικοδόμησης....
Μας είχεν ανάψει η Κυρία Ελένη την κότσινήν σόπαν του πετρελαίου και ημείς εις απόστασην ίκανήν προς αποφυγήν ατυχημάτων και πάνω εις το χαλίν με σύμμαζόν τις θκυο τρεις τσέχικές γόμες τις φτηνές που άμαν τες ετσήλλας μέσα εγεμώναν το ομπροστινόν παράξενόν σφουγγαρούιν.Με τούτες τις γόμες επετύχαμεν εντός διώρου να περατώσουμέν την κατασκευήν της οικίας και κατόπιν επεδόθημέν εις τον χιονισμόν της κεραμωτής και την εζωγράφισήν της θύρας και τον ανάλογον χρωματισμόν των παραθύρων.
Ο Αντώνης ήτο προικισμένος χειροτέχνης.Μαθήτευσεν στο βαφείον του πατρός του κυρίου Αντρέα Γεωργίου Βλάσκου ανδρός αγαθού με πάμπολλήν καλοσύνην και υπομονήν εις όλα τα παιδία της φτωχογειτονιάς.Το βαφείον ευρίσκετό εις την Οδόν Τροόδους 20Α .Εκεί εμεγαλώσαμέν παρέα με τον Αντώνη και το παιδομάνιν της γειτονιάς ανάμεσα στα πασπαρτού,τους στόκκους, τους γλυκήτατούς ήχους του κομπρεσόρου και της πιστόλας χρωματισμού.Στους τσίγκους του γιγάντιου καράς εσπουδάζαμέν_πρώτος ο Αντώνης- τις χρωματικές ποικιλίες και τις τέχνες του χρωστήρα ρεμβάζοντάς τις αριστουργηματικές φωτογραφίες των Ντεκαβε , των Μόσκοβιτς, των μεγάλων Βόλγα.
Πρακτικώς ασκηθέντες σε ποικίλα διακονήματα επι πλήθους οχημάτων μίνι μερσεντες καθώς και ικανών ιαπωνικών τινών ντάτσουν νισσαν τζιαι τογιότα που τα παλλιά τα άψευτά.
Αφού επερατώθηκέν το περικαλλές μας έργον εσυζητήσαμέν με τον σεβαστόν εργολάβον τζιαι αρχιτέκτονάν Αντώνην Βλάσκόν Γεωργίου του Αντρέα και της Χρυσάνθης που θα φυλάξουμέν το οικοδόμημάν διά να διαχειμάσει την επερχομένην σιειμωνιάτικήν νύχταν..Εσυμφωνήσαμέν να μην εξέλθει που την οικίαν της Τροόδους 22Α πριν το πρωινόν
διότι ήταν κίνδυνός μέγας είτε να βρασιει είτε να μας ππέσει χαμέ να τσακκιστεί είτε να μας το σπάσουν οι περιοικοι μεγαλύττεροι ιδιαιτέρως οι δυνατοι και άγριοι πεμπταίοι και εκτέοι.Το ετοποθετήσαμέν εις την καμαρούαν του σπιθκιού που μας εχρησίμευεν τότες ως μικρά αποθήκη της νεαράς ακόμη μονοκατοικίας.
Την πρωίαν της επομένης εν μέσω πολυαρίθμου ομάδος πρωτέων και δευτερέων ευτυχεις δια το περατωθέν έργον μας επορεύθημέν εμπλεοι χαράς όλην την οδόν Αποστόλου Βαρνάβα .Εισήλθαμεν θριαμβευτές ο Μάστρός τζιαι ο παραγιός στην αυλήν του Ζ Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού .Η πολυαγαπημένη μας δασκάλα Κυρία Αγνή Παναγίδου μας επαίνεσε και εκάλεσεν όλην την τάξην να μας χειροκροτήσει.Ήτο παραμονές Χριστουγέννων του χίλια εννιακόσια εβδομήντα τρία .Αφού εξηγήσαμέν στους εκπληκτους συμμαθητάς
και τις καλές μας συμμαθήτριές τον τρόπον οικοδόμησης της χιονισμένης σκεπής και της όμορφης μας οικίας παραμείναμέν στον πίνακάν δια να απαγγείλουμέν το ποίημαν μας.Επλησίαζεν η Χριστουγεννιάτική μας εορτή και έπρεπέν να είμαστεν έτοιμοί...
Ήταν η ευτυχέστερη απαγγελία της ζωής μας.....
Το Καλοτζιέριν ήρταν οι Τούρτζιοι τζιαξ πκιον εν εξανακάμαμέν σπιτούιν με τον Αντώνην. Ήταν τζιαι οι απαγγελίες λυπητερές πκιον ιδίως οι δειλινές.Ενύχτωννέν σχεδόν να σκολάσουμέν......
