Τα χρόνια του πενήντα του σαράντα του εβδομήντα είχαν Φως .Είχαν Αγάπη.Είχαν μορφες φωτισμένες με έγνοια.Με στήριξη μεγάλην στους συνανθρώπους.
Δεν ελειπαν τα λάθη οι ανομίες η άρνηση της αγάπης και του φωτός.
Δεν το κρύβω εγραψα και μίλησα για αυτές τις αλήθειες από μικρός.Στην πορεία των ετών με προβλημάτισε η οργανωμένη άρνηση ή πολεμική από διάφορα κέντρα αυτού του φωτός.Έψαξα ακόμη και τον τρόπο που οι ξένες προπαγανδιστικές μηχανές αντιμετώπιζαν αυτο τον τρόπο ζωής όπως τον έζησα στη γειτονιά του Χαράκη στον Άην Γιάννην και στο χωριο μου τη Δρούσια .
Για την ευγενική συχνά επιμονή εισέπραξα μια συχνά επίμονη πίεση και φανερή και αφανή δίωξη.Μια συνοδοιπορία ή έστω ένας σεβασμός σε αυτο τον δρόμο και τρόπο βίου θα σε φέρει αργά ή γρήγορα σε σύγκρουση ή εμφανη διαφωνία με οργανωμένα συμφέροντα όχι μόνον πολίτικά, κομμάτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. Υπάρχει μια αλληλοστηριζόμενη ελιτ που ούτε να ακούσει δεν θέλει για ετούτα τα χωρκάτικα.Απροκάλυπτα απαιτεί την σιωπή όσων τα αγαπούν και μπορει και να μισεί την αντίσταση και το ατίθασο πάτημα στα πόδια της .Αυτοί που ζουν με συγχρονη εκφορα τα αδρωπινα φωτιστικά και τη χαρα εκείνου του τρόπου ζωής ώρες ώρες είναι κοκκινο πανι για κάτι ανθρώπους που επιθυμούν να ζουν ερήμην της γιαγιάς τους τζιαι της αυλής της....
Βαλλε κρασίν να πίνουμεν τζιαι εις υγείαν του κυρ Αλέξανδρου....
