Οσοι και όσες έχουν κατ ολίγον συκοφαντηθει στην ζωήν των μπορούν να κατανοήσουν καλιον τον βίον του Αγίου Νεκταρίου.
Την συνέχειάν της καταδιώξεως για έτη ενώ ζει σε ακραία πενίαν. Το γράφει με πόνον ο ίδιος; Τοσούτον, Παναγιώτατε, εγενόμην εγώ κακός προς Υμάς, ώστε μετά τέσσαρα έτη από της αδικωτάτης από Αιγύπτου αναχωρήσεώς μου, καθ’ α εζήτουν (φυτωζωών) τον επιούσιον άρτον, όπως μερίζομαι αυτόν τοις φτωχοίς, κωφός και άναυδος γενόμενος προς τας ποικίλας των Πατριαρχικών κατ’ εμού κατηγορίας, οι Πατριαρχικοί τοιαύτας κατ’ εμού να δώσωσι πληροφορίας ούτως επισήμως ζητηθείσας παρά της Ελληνικής Κυβερνήσεως; Πότε, Παναγιώτατε, κατενοήσατε τας αντιπειθαρχικάς μου διαθέσεις; Εν οποίαις εξεδηλώθησαν έργοις; Οποίαι αι ενδείξεις, ώστε να χαρακτηρισθώ ως ασεβής και επαναστάτης και δούλος πονηρός κακά μελετήσας κατά της Εκκλησιαστικής μου αρχής; Οποίον εκκλησιαστικόν δικαστήριον με εδίκασε και με κατεδίκασε και απεφάνθη περί της ανηθικότητός μου, ώστε οι Πατριαρχικοί μετά παρρησίας να πληροφορήσωσι τον πολιτικόν της Ελληνικής Κυβερνήσεως Πράκτορα, επισήμως ζητούντα τοσαύτην σημαντικήν παρ’ αυτών πληροφορίαν, ότι εδιώχθην ως επαναστάτης και ανήθικος;
Πού ευρίσκονται τα πρακτικά;
Πού οι κατήγοροί μου;
Πού οι μάρτυρες;
Πού το σώμα του εγκλήματος;
Πού το έδαφος εφ’ ου εστηρίχθη η κατ’ εμού επίσημος αύτη κατηγορία, δι’ ης κατεδικαζόμην εις ηθικόν θάνατον;
Οποίον μέγα κακόν ειργάσθην προς Ημάς, Παναγιώτατε, ή και προς τίνα των Πατριαρχικών, όπως δολοφονηθώ;
Διατί η τοσαύτη υμών κατ’ εμού μήνις, η και πόρρω παρακολουθούσα μοι, δι’ ης ζητείται ο παντελής ολοθρευμός μου; Κατά τι τουλάχιστον παρηνόχλησα Υμάς; Οποίον το μέγα
προς Υμάς αμάρτημά μου; Οποία η πονηρία μου και η κακία μου; Εγώ επικαλούμαι μάρτυρα τον Θεόν, ότι ουδέποτε περί ουδενός εμελέτησα κακόν.
Μόνον το αγαθόν εμελέτησα καθ’ όλην την ζωήν μου και αυτού εραστής και εργάτης εγενόμην. Φρονώ ότι των αγαθών μου διαθέσεων πείραν έλαβε και τρανάς τας ενδείξεις έσχεν η Υμετέρα θεία Παναγιότης. Αλλά ήδη προς τι ταύτα πάντα; Το έργον συνετελέσθη, η μήνις ικανοποιήθη, ο πονηρός παραδειγματικώς ετιμωρήθη. Προς τι η άκαιρος αύτη διαμαρτύρησις;
Προς ουδέν πλέον έτερον, αλλ’ η προς το γνωρίσαι τη Υμετέρα θειοτάτη Παναγιότητι ότι πάσα η κατ’ εμού μήνις αυτής άδικος. Ο Θεός έστω μοι μάρτυς και κριτής. Διατελώ μετά βαθυτάτου σεβασμού και εύχομαι τα άριστα.»
Μόνος στην μικρήν μου γωνίαν σκέφτομαι αυτόν το ερώτημαν περί του εδάφους εφ ου εστηρίχθη η κατηγορία και εν τέλει η καταδίκη εις τον ηθικόν θάνατον. Π'οσοι ανθρώποι των καιρών μας πτωτικοί και κουρασμένοι δεν ενοιώσαν αδικες τέτοιες ακραίες καταδιώξεις από παλαιούς φίλους συνεργάτες συγγενεις.
Και έμειναν το κατα δυναμιν στέρεοι και στο περιθώριον της φτωχείας τους ενώ οι ευεργετηθέντες συμπόσια εποιούσαν χαίροντες περί των επιτ΄θχιών των διώξεων τους.
Μόνοι εγονάτουν και συνομιλουσαν ενιοτε μετα του Αγίου Νεκταρίου όστις γνωρίζει εις βάθος περι τούτων των έργων και των κακουχιών.
Παρηγορίαν εδώριζεν εις αυτούς ουκ ολίγην εις τους δυσκόλους καιρούς των καταιγίδων και των μαινομένων Ηρωδιάδων.
Αγιε μου Νεκτάριε καλέ καύχημαν της Αιγίνης μην μας αποξεχνάς .....
