Έτσι αποκτησαμε και τον Αποστολο Αντρεα μας εις πείσμαν των κοντοθωρων.
Η εκκλησία της γειτονιας μας ήταν ο Αγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας ο Αης Γιάννης ο γνωστος στη λεωφόρο Μακαρίου.Τότε μικροι νήπια ακόμη λέγαμε μηχανικά το όνομα του ήταν και το γενικό όνομα της μεγαλογειτονιας μας της ενορίας μας.Ήταν όμως και ένας προσδιόρισμος ταυτότητας καταγωγής οικονομίκης κατάστασης.
Μετα την εισβολή δεν μας χωρούσε η εκκλησια μας.Ο κόσμος πολλής οι μανάδες και οι γιαγιάδες δεν είχαν αλλο αποκούμπι. Έτσι αποφασίστηκε να κτιστει στο κηπούι της οδου Αγίας Σοφίας μια μικρη έστω εκκλησια του Αποστόλου Ανδρέα.Μια εκκλησια στου Χαράκη.Βάλαμε όλοι μπρος.Πολέμησαν την απόφαση κάτι κομματικοι .Ο Θεος να τους συγχωρει.Αμα αποφάσισαν οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι δάσκαλοι.Μπροσταρηδες ο Νίκος Έλληνας ο λεβέντης, ο Ανδρέας Πηλαβάκης,
ο Φίλιππος μα προπάντος κατι βετεράνοι παππούδες με αρχηγο τον μαστρε Ζήνωνα.Έτσι αποκτησαμε και τον Αποστολο Αντρεα μας εις πείσμαν των κοντοθωρων.Καλά το λέγαν οι πρωτινοι.Μεν τα βάλλεις με τον Αποστολον Αντρέα ούτε με τους αγίους, τους παππουδες και τις γιαγιάες
ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ
Εκείνοι που κτίσαν τον Απόστολό σε καρπασίτικο ακροθαλάσσι είχαν το δίχως άλλο ψυχή ποιητών
ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΩΡΟΝ ΕΙΣ ΕΟΡΤΑΣΤΑΣ
Ο Κύριος Αντρεας ο Βλάσκος δε μίλησε ποτέ για την Καρπασία.
Ετοίμασε το αυτοκίνητο,ένα πολύ πράσινο Ντεκαβε. Κίνησε χάραμα με τη φαμελιά ολάκερη. Το ξημέρωμα της αύριον ημέρας
θα τους έβρισκε μακρύα. Προσκύνημα εις Απόστολον Ανδρέαν.
Στο μεγάλο πανηγύρι. Ήταν το μοναστήρι στο τέλος μιας χερσονήσου,ακρίτας πέτρινος στα ακροτέλευτα.
Μακρύ κομμάτι γης βρεγμενο από τρεις πλευρές. Ο Αντώνης έλειψε τη μέρα εκείνη. Εμεις δεν είχαμε αυτοκίνητο. Κάποτε
μεγαλώνοντας θα επήγαινα.
Λεωφορεία αγροτικά και μη αγκομαχούσαν ξεκινώντας δεκαριές ώρες πριν για την μεγάλη μάζοξη. Η Κύπρος σκυφτή τη μέρα
εκείνη. Καταγαλιάζαμε και λίγο. Γονατιστη παράκληση ή ευχαριστία.
Όσο τον έμαθα είναι από χαρτιά. Στις εφημερίδες διάβαζα από το εβδομήντα οκτώ και δώθε για αλυσίδες ,πιστους,ψαλμούς, και λειτουργίες. Ένας μαθητής του Χριστού "εγκλωβισμένος". Αυτός και οι κατοσταριες ψυχών που απομείναν.
Παράκαιρα ηχούσε ο λόγος και ο απροσκύνητος του Ριζοκαρπάσου. Πόση αλήθεια. Εκείνοι που κτίσαν τον Απόστολό
σε καρπασίτικο ακροθαλάσσι "είχαν το δίχως άλλο ψυχή ποιητών.
Απόσπασμα από το κείμενο ΕΤΟΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 196...
Πρώτη δημοσίευση ΥΦΑΔΙ 1991
