_large.jpg)
Γεννήθηκε στο χωριό Βουνί, της επαρχίας Λεμεσού, στις 26 Οκτωβρίου 1922.
Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1958 από βασανιστήρια των Άγγλων, στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού.
Σύζυγος : Καλλιόπη Στυλιανού
Τέκνα : Θεόδωρος, Ανδρέας, Μάριος, Πέτρος, Δημήτρης, Αθηνούλα
Γονείς : Στυλιανός και Ελένη Στυλιανού
Αδέλφια : Αγαθονίκη, Μαρία, Ιωάννης, Γιώργος, Κώστας, Χριστόδουλος, Χριστοθέα, Χαράλαμπος
Ο Πλάτων Στυλιανού τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του. Κατοικούσε στη Λεμεσό και εργαζόταν σε πρατήριο της ΚΕΟ ως αποθηκάριος. Τη δράση του στην ΕΟΚΑ κρατούσε πολύ μυστική, επειδή είχε έξι μικρά παιδιά, το μεγαλύτερο των οποίων ήταν μόλις δώδεκα χρονών.
Στις 24 Ιουλίου 1958 ο Στυλιανού συνελήφθη από Άγγλους στρατιώτες και Τούρκους επικουρικούς και οδηγήθηκε στο σπίτι του με δεμένα τα χέρια. Αφού απέκλεισαν με συρματοπλέγματα το σπίτι, άρχισαν να τον κτυπούν βάναυσα και να ερευνούν το σπίτι προκαλώντας ζημιές. Εκείνη τη στιγμή περνούσε έξω από το σπίτι περίπολος Άγγλων, οι οποίοι προσέτρεξαν στις φωνές της συζύγου του, του έλυσαν τα χέρια και τον πήραν μαζί τους στο Λανίτειο Γυμνάσιο, όπου εκρατούντο και άλλοι Έλληνες πολίτες.
Στις 3 Αυγούστου 1958 η σύζυγός του μπόρεσε να τον εντοπίσει και να του μιλήσει πίσω από τα συρματοπλέγματα. Της ζήτησε να του πάρει ρούχα. Την επόμενη της τον έφεραν νεκρό με βγαλμένα τα νύχια και τα μουστάκια και τα ρούχα ξεσχισμένα, βρεγμένα και λασπωμένα.
Το πόρισμα του Άγγλου στρατιωτικού ιατρού Μπόουντ, που έκαμε νεκροψία στη σορό του ήρωα, έχει ως ακολούθως : “Επί της σορού του νεκρού διαπίστωσα εξωτερικούς μώλωπες στο στήθος, την κοιλιακή χώρα και την αριστερή κνήμη και εσωτερικούς μώλωπες στο μεσεντέριο και άλλα όργανα της κοιλιακής χώρας. Στον εγκέφαλο υπήρχε αίμα στην υποαραχνοειδή περιοχή, αλλά η πηγή της αιμορραγίας δεν εξακριβώθηκε ούτε μετά την αφαίρεση και εξέταση του εγκεφάλου και των αρτηριών. Ο θάνατος προκλήθηκε από αυτόματη αιμορραγία στην υποαραχνοειδή περιοχή του εγκεφάλου. Επίσης διαπιστώθηκαν σημεία εμετού με ασφυκτικές ενδείξεις”.
Η απάνθρωπη εν ψυχρώ θανάτωση του Πλάτωνα Στυλιανού προκάλεσε οργή και αγανάκτηση στο λαό, ο οποίος, παρά τον κατ’ οίκον περιορισμό που επιβλήθηκε στη Λεμεσό κατά την κηδεία του, ξεχύθηκε στους δρόμους και γονατιστός χειροκρότησε το πέρασμα της σορού του.
