ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΠΡΩΤΗ
Διαβάζω το βιβλίο του Σπύρου Γιανναρα ΜΕ ΡΑΜΜΕΝΗ ΦΤΕΡΝΑ. Το διαβάζω αργά με τον τρόπο των παλαιων. Δεν είναι πονημα να το διεξελθεις βιαστικα και εν ταχύ. Γραφη εξομολογητικη. Ωρες,ώρες,εμπονη. Για όσους περάσε από πάνω τους στραπατσο γερό η οικονομική κρίση είναι σιγουρα οικειο λες γραψιμο φίλου απ' τους καιρους της επιβιωσης.
Είναι σελίδες που ρεει η γραφη και σε συνεπερνει με την αλήθεια της. Τα βιωματα μιας γενιας ανθρωπων που δεν αψηφησε την αναζητηση παράλληλα με την καταφαση της εντοπιοτητας.
Η μάχη με τον πόνο του σώματος και την οδυνη μιας ψυχης που ποθει την αγάπη, τον έρωτα ,την όντως γραφην,την αλήθειαν, την όντως βιωσην της υπαρξεως. Τον αγώνα μες το Ρωμε ι κον του παρόντος να αληθευουμεν. Αγωνισμαν δύσκολον ιδιαίτερως εν Αθηναις...
Και μοτιβο η αγωνία του βιοπορισμου ενος αληθινόυ συγγραφέως ,πλα ι στον τόσο πόνο και την απελπισια τοσων Ελλήνων για τα αδιεξοδα οικονομικά και την καραδωκουσα λύπη,θλίψη,κατάθλιψη κι απελπισιαν.
Γύρω από τον ήρωα ένα κολλαζ ημερών,δημοψηφισματων,διαδηλωσεων, απελπισμενων ενεργειων.....Διαβάζω το βιβλίο του Σπύρου Γιανναρα.Πεζογραφου και στοχαστη στερεου και χαρισματικου.
Ανδρος με πολλαπλες αναγνωστικες περιπετειες...Ξεχωρίζω την εις βάθος αναγνωσην και συγγενείαν με τον Ζήσιμον Λορεντζατον,τον Χρηστον Βακαλοπουλον,τον Αλεξανδρον Παπαδιαμαντην.Να γραψουμε για τους και μεθ ημων πορευομενους πρώτα...
Κατοπιν μεταβασεις και συνοδοιπορειες με ξενους ομοτεχνους,αρχαίους και κατοπινους τεχνιτες,λιθοξοους στα μαρμαρικα της ποιησεως και της τέχνης.
Ύστερα αιφνης ο Ρε υ μοντ Καρβερ ο διηγηματογραφος ο πονεμενος,ο βιωσας δύσκολον καθημερινότητα και σταυρωσην βιοπορισμου επί δεκαετιες. Κακοπαθησας ακόμη και με τον επιμελητην των εκδοσεων του.
Ο Γιανναρας ως διηγηματογραφος ξεχωρίζει. Και ως μελετητης της λογοτεχνιας,Τον εχω χαρει να ομιλει και να συνομιλει. Ως μυθιστοριογραφος προχωρει σε εν αγωνισμαν,ζητωντας και από τον αναγνωστην να αγωνιστει για να τον ακολουθησει.
Διαβάσα τις δύο μέρες του και αποκαμα γλυκοπικρα. Βιβλιον χαρμολυπης. Με κερδισαν ,εκλεψαν την καρδία μου οι σελίδες όπου συνομιλει ο ήρωας εαυτός του με την αγαπημένη του ,το αγωνισμαν της συμβιωσεως,με την μητεραν ποκουμπιν του βιου ,βλεμμα αγάπης δίπλα του σαν ταξιδεύκουν. Με συγκίνησεν η έξοδος μετά τον εγκλεισμον τον πολυμηνον του τραυματιου. Τι οδυνη τοσων μηνων. Η νοστάλγια του γηπεδου. Η μάχη της καλαθοσφαιρας, αυτό το όμορφο της ανδρικης φιλίας των συμπαικτων που δύσκολως μπορεί να κατανοηθει ακόμη και υπο αγαποντων ημας ΓΥΝΑΙΚΩΝ . Ύστερα οι τραυματισμοι μικροι και μεγάλοι στα γηπεδα....
Τα πρώτα βήματα στην πόλη. Τοσον κοντά, τοσον μακρυά. Και.ο πόνος να καραδοκει. Μα και μια αγάπη για τη ζωην. Εναν.ποτον σε ένα τραπέζι εγγυς των ανθρώπων. Το παλαιον αγαπητικον. Εναν αγγιγμα να γυρευεις απλόν χωρίς ανασφάλεια. Δυο σταλές τρυφεροτητος χωρίς προαπαιτησεις και συμβόλαια...
Η εναντι αγαπωσα καρδιά που τόσο μας λείπει στους καιρους των πολλαπλων .κρισεων...
Σπύρο Γιανναρα χαίρε. Καλον το αγωνισμαν ημων της δύσκολου όντως γραφης μυθιστορηματος μακραν των σειρηνων του σύρμου...
ΥΓ. Εξ υπαρχης απολογουμαι για τυχον αστοχιες αναγνωσεως. Και για την ατονην εν μερει γραφομηχανην ουτιδανου χωρικου λογογραφου.
