Φορούσε ένα πράσινο σκούφο από αυτούς του σρατού που αφήνουν μόνο τα μάτια αν θέλεις και γάντια πλεκτά πράσινα και γύριζε αργά βράδυ με το λευκό δανεικό χαμηλό τατσούν και μαζευε ό τι πετούσε ο κόσμος της πολιτείας.Τον βόλευε το κρύο, οι βροχές.Δεν μπορούσε να καταλάβει κανείς εύκολα ποιος κρυβόταν κάτω από τα φθαρμένα φαιοπράσινα και το χοντρό τζάκετ.
Κατά τα μεσάνυχτα σταματούσε στο φίλο του πλέον γίγαντα της καττίνας με τα σάντουιτς και το πίσω μικρό καταφύγιο με νάιλον χοντρό των οικοδομών. Του ετοίμαζε το μεγάλο σάντουιτς. Κάποτε και ένα ζεστό καφέ. Τα λέγαν μέχρι τις μία και άρχιζε με τους κάδους. Στις τέσσερεις άραζε στην καμαρούλλα των φτωχικών βοηθητικών.που νοικιαζε πάνε μήνες. Αμπάρωνε το παλιον καντζέλλιν και ξαπλωννε με τα ρούχα να μην κρυώνει. Έβγαζε τα παπούτσια μόνο. Ελεγε μια προσευχή σχεδόν παιδική..
Ευχαριστούσε τον Θεό που τον έδιωξαν από την Εταιρεία όταν τόλμησε να πει. Μα θα πεινάσουν πολλοι..
Η μεγάλη γενειάδα ,ακοπη γενειάδα έκρυβε τον παλαιό μάνατζερ με τις κραβάτες....
Προτίμησε το μερτικό των σειράδων του..
Ουτιδανός ρακοσυλλέκτης. Τέως κάτοικος Λευκωσίας. Με ένα τάτσουν στην ανεξαρτητη διλοχία που ζει στη Νεα Αμαθούντα από τα πετάμενα παρά να πετά τους σειράες του στα αζήτητα.
Τα γάντια τα είχε από παλιά, τα φέραν δώρο οι κυρίες της ΕΟΣΚ στο Γερακάρι ή το Φυλοκάστρι Χριστούγέννά του ογδόντα πέντε.
Πάνω που τα Κότσινα στην Τηλλυρία της νιότης του.
