Στα χρόνια μετά την εισβολή λειτούργησαν στην κοινωνία της Λεμεσού ανθρώποι φωτισμένοι που κοπίασαν στον Αμπελώνα του Κυρίου και της κοινωνικής παρηγορίας άνθρωποι αγωνιστες που είχαν αγάπη για τα παιδιά της πόλης και της επαρχίας.
Προσωπικά είχα την ευλογία να ζήσω από κοντά αρκετούς και αρκετές από αυτούς τους φωτοδοτες ελπίδος μες στο σκότος των εμφύλιων παθών εκείνων των καιρών.
Ήταν ταπεινοι ακόλουθοι των διδαχών που άφησαν κληρονομιά οι Τρεις Ιεραρχες.
Στους καιρούς εκείνους πολλές ήταν οι ευκαιρίες που μας πρόσφεραν. Είτε στα σχολεία είτε στα Κατηχητικά των ενοριών και τις χριστιανικές ομάδες καθώς και στο λαμπρόν τότε Κέντρον Νεότητος που λειτουργούσέ τότε στο Ίδρυμαν Παναγίδη.
Η μύηση μας στην Παραδοση του τόπου η γνωριμία μας με τα κλασσικά κείμενα του Ευαγγελίου.Προτίστως η εισαγωγή μας στο βάθος της Θείας Λειτουργίας της Εκκλησίας μας ήταν σίγουρα κέρδος σημαντικόν .
Ένα ευχαριστώ έχουμεν χρέος να το πούμεν που καρκιάς.
