Στην πολιτική κρινόμαστε πρωτίστως για την διορατικότητά μας. Οι εκ των υστέρων αναλύσεις δεν αρμόζουν σε μαχόμενους πολιτικούς πρώτης γραμμής.
Πριν μερικούς μήνες, σε ένα από τα δεκάδες μου άρθρα («Η πολιτική μας ‘παράνοια΄ απέναντι στον ισλαμοφασισμό»), έγραφα για την αντιμετώπιση της νεο-οθωμανικής επεκτακτικότητας: «Διερωτώμαι πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα οι επικρατούσες ελίτ σε Κύπρο και Ελλάδα και να κατανοήσουν την σημασία των ‘κόκκινων γραμμών’ στα εθνικά θέματα.»
Το πρόσφατο τεκμηριωμένο «ξέσπασμα» του Δένδια, Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, εντός Τουρκίας, έθεσε «κόκκινες γραμμές» βάσει του Διεθνούς και
Ευρωπαϊκού Δικαίου και απαντά σε όσους σε Αθήνα και Λευκωσία «επένδυαν» για χρόνια στην πολιτική του κατευνασμού για αντιμετώπιση του τουρκικού θηρίου.
Επιπλέον, απαντά σε όσους διερωτώνται αν υπάρχει άλλη πολιτική παρά ο πόλεμος…
Είναι προφανές ότι ο ενταφιασμός της κατευναστικής πολιτικής δεν φέρνει τον πόλεμο.
Τον πόλεμο μόνο η Τουρκία θα τον επιβάλει και μόνο μια ορθολογική πανεθνική πολιτική δυνατόν να τον αποτρέψει. Φυσικά, δεν αλλάζουν άποψη όσοι κυκλοφορούν με τα μυαλά τους… “υπό τουρκική κατοχή”, ούτε οι διάφοροι χρηματοδοτούμενοι και συμφεροντολόγοι-πελάτες των κατεχομένων, ούτε οι ακραίοι και περιθωριακοί, που αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο οργανωμένων δήθεν «αντιφασιστών» της Κύπρου και οι οποίοι… κατανοούν τον σύγχρονο ισλαμοφασίστα της Άγκυρας, ονειρευόμενοι «το κοινό μας μέλλον» με τον τουρκικό στρατό κατοχής και τον εγκάθετο της Τουρκίας στα κατεχόμενα.
Από το 2003, αφότου ο Ερντογάν είναι στην εξουσία, ξεκίνησε μεθοδικά την επιβολή ενός ισλαμιστικού σκοταδισμού εντός Τουρκίας και μιας νεο-οθωμανικής
επεκτατικότητας εκτός. Είμαστε στο 2021. Στο μεσοδιάστημα, συμμάχησε με «οποιονδήποτε», από τον Πούτιν μέχρι τον Τραμπ, από το Ιράν και την «Χαμάς» μέχρι
το «Ισλαμικό Κράτος». Ο ίδιος Ερντογάν μετέτρεψε απεγνωσμένους πρόσφυγες και μετανάστες σε εργαλείο της πολιτικής του. Σήμερα, η Τουρκία είναι μια απέραντη
φυλακή με εξαφανίσεις, φυλακίσεις, βασανισμούς, διώξεις και καθεστωτική τρομοκρατία, ενώ η εξωτερική επιθετικότητά της, οι απειλές και παρανομίες είναι στο απόγειο. Στο διάστημα 2003-2021, υπήρξαν γκάφες ολκής από τους πολιτικούς μας π.χ. ο Πρόεδρος της Κύπρου περιέγραφε κάποτε τον Ερντογάν ξεχωριστό και διορατικό ηγέτη και πρόσφατα «διαφήμιζε» το … πλεονέκτημα να είμαστε ανίσχυροι και αδύναμοι!
Ενώπιον της πτωχευμένης κατευναστικής πολιτικής, υπάρχει ορθολογικός οδηγός:
α) οι συνομιλίες έχουν νόημα, όταν υπάρχει συναντίληψη ως προς τον σκοπό
β) με το δυσβάσταχτο ανισοζύγιο εις βάρος μας, το αποτέλεσμα θα είναι
προδιαγραμμένο συντριπτικά εις βάρος μας.
Ενώ ευρισκόμασταν στην ευνοϊκότερη συγκυρία στην ΕΕ για επιβολή κυρώσεων σε μια παραπαίουσα τουρκική οικονομία, Αθήνα και Λευκωσία αποδέχτηκαν να παγώσει κάθε σχέδιο για κυρώσεις ενόψει του «διαλόγου» για το Κυπριακό και προκαταρκτικού «διαλόγου» για το Αιγαίο. Όμως, η ευρωπαϊκή πολιτική του κατευνασμού δεν αλλάζει, ενόσω Αθήνα και Λευκωσία την υιοθετούν!
