Έφθασα στη Θεσσαλονίκη ξημερώματα με τραίνο.Ήταν παραμονές του Πάσχα του 1990.Είχε προηγηθεί ενα δίμηνο στο οδόφραγμα Λήδρα Πάλας. Αυτο που η γενια μου συνηθισε να λέει ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ _ΑΝΟΙΞΗ 1990.Ήταν πολύ όμορφοι και γλυκα δύσκολοι μήνες.Όσα έζησα και βίωσα τα περιγραφω σε ένα τριμερες κειμενο ιστορικό μιας νεανικης εξέγερσης ελευθερίας.Το είχα αποφασίσει απο πριν.Αν δεν με μαζευαν θα ανέβαινα στο Αγιον Όρος για ανεφοδιασμο ψυχης .Ήταν και οι προσωπικες μου περιπέτειες που επέβαλαν καθοδήγηση από ένα φωτισμένο άνθρωπο.
Δεν αργησα να φτάσω στο ΚΤΕΛ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ και να πάρω το πρώτο λεωφορείο για την Ουρανούπολη.Πρόλαβα το καράβι και πρωτού μεσημεριιάσει ανέβηκα στο γέρικο λεωφορείο που σκαρφάλωνε για τις Καρύες.Ήμουν ευτυχως στο Αγιον Όρος και όχι στον Αστυνομικό σταθμό Λυκαβητου κατηγορούμενος για ποικίλα αντικατοχικα και αλλα αντιβενοντα στην ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου.
Τα βράδυα ο Γιάγκος όταν αποκάμναμε όλοι από τις δουλειες και τις αγωνίες μου τραγουδούσε με την κιθάρα αγκαλια.Να δεις που καποτε θα μας πούνε και προδότες ,να δεις που κάποτε θα μας πούνε και χαζους.Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και τρελλούς.
Με αγαπούσε ο μεγιστος αυτος ραδιοπειρατης του ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΑΒΑΣ ο τροβαδούρος της Ελευθερίας.Με αγαπούσε και με πείραζε σχεδον προφητικά....
