Κάποτε το να έχεις σιδερένια ξύστρα ήταν μεγάλη πολυτέλεια.Μια τέτοια αρκούσε για όλη την τάξη του Δημοτικού μας σχολείου. Ένα λάστιχό αρκουσε πεντε έξι παιδια. Ένα αναγνωστικό λιγοστά τετράδια μας έμαθαν ελληνικά και μας βοήθησαν να αγαπήσουμε ανάγνωση και γραφή.
Τον Οκτώβριο του 1974 ενισχύθηκε το συσσίτιο στο σχολείο.Λεφτά δεν υπήρχαν αλλά οι ηρωικές καθαρίστριες φρόντιζαν με χίλιους τρόπους οι χορηγίες να μετατρέπονται σε λιχουδιες.Το γάλα και το ρύζι σε ριζόγαλο.Χίλιες δυο λύσεις για να χαρούμε.Να πορευτούμε τους δύσκολους εκείνους μήνες.
Πηγαίναμε πρωί απόγευμα.Δύο κύκλοι. Στη γειτονιά οι μανάδες συνεργάζοντάν. Πάντά τις έχω κρυμμένες στην καρδιά μου εκείνες τις ώρες που οι μανάδες μας στρώθηκαν στον κόπο στην μέριμνα για να στηρίξουν τις προσφυγούες μανάες. Η μάνα μου κουμανταρε ρυθροις μυστικοις να αντέξουν όλες να μην γονατίσουν. Στη ξένη δούλεψη από τα δώδεκα
σε άγνωστο τόπο ήξερε από πόνο και αγωνιστηκε με αρχοντιά και διακριτηκότητα.
Η κυρία Ελένη με τη γιγάντια καρδια αγάπης.
Νύχτες που με έστειλε να αφήσω ψωμί σε παράθυρο κουζίνας.Να το βάλεις και να χαθείς...
