Το τζιελλυ ήτουν το δροσιστικον της φτωχολογιας απασας στα χρόνια του ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ και του ογδοντα.Και βεβαιως η ατραξιον των συλλογων.
Πέντε τζιελλουθκια εφώναζεν ο μηχανικος στην πουφετζηναν του αντίθετου ιδεολογικου ρευματος καφενειου.Με τα νερά τους τζιαι το δικόν μου.Πελατης τακτικος παρηγγειλε να του εναποθετει κοτσιννον τζιελλυν σε διπλην κουππουαν μετά τεμαχιων κομποστου κερασιν και ροδακινον.
Ήταν απόλαυση να χαίρεται με τον αγαθον γίγαντας το τζιελλουιν σου μετά ψυχρου υδατος εις καθαρήν καντηλαν κατά τις έντεκα προς δροσισμον πελατων και παραγιων εν πληρη ησυχία.Ολα σταματουσαν .Το δροσιστικον διάλειμμα ητο ιερον.
Κατόπιν αναμενες.Ελα πκιαστα θεία τζιαι φέρμου αλλοναν δικόν μου.Βαρ τζιαι τες κρεμουες μες το ψυγείο για το δείλις.Εφκαλλεν την λιρατσαν να πλερωσει την εναρετον κυρίαν. Γεωργιαν.Ενω τις ελεγεν χαμηλοφωνα συνομωτικα.Βαλε τζιαι λλιον τζιελλουιν παστες άσπρες κρεμουες...
Τζείνον το τζιελλιν λεμονιου εννα το ξανά κάμεις το Σάββατον.Τες καραμέλλε εξηασες τες.
Εντάξει γιε μου.Αλλα ξέρεις το κάθε καλον θέλει τζιαι ώρα τζιαι τέχνην.
Έφευκε αφηνοντας του και το δώρο του στο ασημοχαρτον.Τρια δάκτυλα μελωμενα και θκυο πουρεκκουθκια.
Ο μαστρος παραμιλουσεν.Γιωρκο πηαιννε φέρε μιαν διπλην ΚΕΑΝ τσακριν πάει με τα πουρεκκια.
Το απόγευμα σουζοταν η γειτονιά.Η φωνή αντηχουσε ως την πέρα γειτονιάν.Εφτα κρεμουες τζιαι το τζιελλιν.μου θεία.
Όλοι σταματουσαν.Ηταν ώρα να πνασουν να δροσιστουν.
Το τζιελλυ ήτουν το δροσιστικον της φτωχολογιας απασας
