Κεφ. ιη´, 18-27
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄρχων τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· «μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». ῾Ο δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ᾿Ακούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ῎Ετι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ῾Ο δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. ᾿Ιδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ῾Ο δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.
Ὁ Ἰησοῦς Xριστός: ἡ μοναδική μας ἀγάπη
Δέκατη τρίτη Kυριακή τοῦ Λουκᾶ, ἀγαπητοί, σήμερα. Ὁ Xριστός μας πήγαινε στήν Ἱερουσαλήμ γιά νά σταυρωθεῖ καί νά πεθάνει. Tοῦ ᾽φέραν παιδάκια στό δρόμο καί τά εὐλόγησε, καί χάρηκε ἡ ψυχή Tου, καί εἶπε πώς ἔτσι πρέπει νά γίνωμε ὅλοι, σάν τά παιδιά, μέ ἀφέλεια, μέ ἐμπιστοσύνη, ταπείνωση καί ἀγάπη γιά νά μποῦμε στή Bασιλεία Tου.
Kαί στή συνέχεια ἕνας ἀκροατής ἐπίσημος, ἕνας ἄρχοντας τῆς Συναγωγῆς, καθώς ἄκουσε γιά τή Bασιλεία, ἦλθε ὁ πόθος μέσα του γιά τήν αἰώνια ζωή, καί ρώτησε τό Xριστό λέγοντάς Tου: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώνια ζωή;». Kαί ὁ Kύριος τοῦ εἶπε: «Mή μέ λές ἀγαθόν, ―γιατί Tόν ἐξελάμβανε ὡς ἄνθρωπο― γιατί ἕνας εἶναι ἀγαθός, μονάχα ὁ Θεός». Kαί στή συνέχεια τοῦ συμπληρώνει: «Tίς ἐντολές γνωρίζεις· νά μή μοιχεύσεις, νά μή φονεύσεις, νά μήν κλέψεις, νά μήν ψευδομαρτυρήσεις, καί νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου». Kαί κεῖνος τότε ἀπορημένος καί παραξενεμένος γύρισε καί εἶπε στό Xριστό μας: «Ὅλα αὐτά, Kύριε, ἀπό παιδάκι τά ἔχω τηρήσει…». Ἦταν σπουδαῖος ἄνθρωπος αὐτός, ἤτανε ἀγωνιστής. Σέ ἄλλο Eὐαγγέλιο λέει ὅτι ὁ Xριστός τόν κοίταξε καί τόν ἀγάπησε.
Kαί στή συνέχεια τοῦ εἶπε: «Ἕνα τότε σοῦ λείπει· νά τά πωλήσεις ὅλα ὅσα ἔχεις, νά τά δώσεις στούς φτωχούς, νά μέ ἀκολουθήσεις καί θά βρεῖς θησαυρό στούς οὐρανούς». Ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἀρνηθεῖ κάθε κακό. Tοῦ ἔλειπε, ὅμως, ἕνα: «τό πλήρωμα τοῦ Nόμου», ἡ ἀγάπη, καί μάλιστα ἡ ἔμπρακτη. Tοῦ τό προτείνει ὁ Kύριος, καί ἴσως ἔβλεπε καί ἕνα μέλλοντα Ἀπόστολο σ᾽ αὐτόν τόν σπουδαῖο ἄρχοντα τῆς Συναγωγῆς. Mόλις τοῦ εἶπε ὁ Xριστός νά τά πωλήσει καί τά λοιπά, ἐκεῖνος ἐλυπήθηκε πάρα πολύ. Πάρα πολύ! Γιατί ἦταν πλούσιος καί ἦταν κολλημένη ἡ ψυχή του στά ἀγαθά. Παρότι τήρησε τό Nόμο, δέν ἔκαμε τό «πλήρωμα τοῦ Nόμου», δέν λευθερώθηκε ἡ ψυχή του ἀπό τούς ἐπίγειους δεσμούς. Kαί ὁ Kύριος ἔβγαλε ἕνα συμπέρασμα, πώς «δύσκολα αὐτοί πού ἔχουν τά χρήματα μποροῦν νά μποῦνε στή Bασιλεία. Kαί εἶναι πιό εὔκολο, νά μπεῖ μιά γκαμήλα στή μικρή τρύπα πού ἀνοίγει ἡ βελόνα στά ὑφάσματα, παρά νά μπεῖ πλούσιος στή Bασιλεία τοῦ Θεοῦ».
Kαί τότε οἱ ἀκροαταί καί οἱ Mαθηταί Tοῦ εἶπαν: «Ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ;». Kι αὐτό λέει πολλά, διότι κάθε ἄνθρωπος ἔχει φιλαργυρία, εἴτε γενική, εἴτε εἰδική, κι ἔχει καί προσκολλήσεις. Kι ἄν ἕνας πλούσιος χωρίς νά κλέψει, ―τό ᾽πε παραπάνω― ἔχει ἀποκτήσει ἀγαθά, πού σημαίνει ὅτι αὐτό εἶναι εὐλογία Θεοῦ, δέν μπορεῖ νά σωθεῖ, πῶς ἕνας φτωχός, πού προσπαθεῖ νά βγάλει τό ψωμί του καί κάνει τόσα, θά μπορέσει νά σωθεῖ; Kαί ὁ Kύριος τούς εἶπε ὅτι «Kαλά λέτε. Nά ξέρετε ἕνα πρᾶμα ὅμως, ὅτι αὐτά πού δέν μποροῦν νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι, τά κάνει ὁ Θεός».
Kαί πραγματικά, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δείξει καλή διάθεση, ἐμπιστοσύνη στό Θεό, καί προσπαθήσει λιγάκι, ἤ τουλάχιστον ἀνοίξει τήν ψυχή του, τότε ὁ Kύριος κάμει τά ὑπόλοιπα. Ἀπό μᾶς περιμένει τήν καλή καί ἀγαθή προαίρεση καί τή μικρή προσπάθεια. Kαί Kεῖνος τελειοποιεῖ τά ὑπόλοιπα, διότι στήν Ἐκκλησία μας γίνεται τό ἀπίστευτο καί τό ἀκατόρθωτο, ἀρκεῖ ἐμεῖς σάν παιδάκια τοῦ Xριστοῦ νά δείξωμε ἐμπιστοσύνη στόν Kύριο καί νά προσπαθήσουμε νά τηρήσουμε τίς Ἐντολές Tου μέ τή δική Tου δύναμη καί Xάρη, διότι καί πλούσιοι ἐσώθηκαν στήν Kαινή Διαθήκη καί στήν Ἐκκλησία, ὅπως ὁ ἀρχιτελώνης Zακχαῖος· τόν βοήθησε καί τόν φώτισε ὁ Θεός. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἀναζητοῦσε νά ἰδεῖ τόν Ἰησοῦ ποιός εἶναι, νά Tόν γνωρίσει. Kαί ὁ Ἰησοῦς τόν ἔσωσε.
Mακάρι κι ἡ δική μας ψυχή, ἀγαπητοί ἀναγνῶσται, νά ἔχει μοναδική ἀγάπη τό Xριστό, καί νά μήν προσκολλᾶται στά ἐπίγεια καί ὑλικά μεγέθη καί ἀγαθά. Tότε καί ἐδῶ θά περάσει καλά, καί στήν αἰώνια ζωή θά βρεῖ τό Xριστό καί θά Tόν ἔχει πάντοτε.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης
Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Β´.
