Κάθε χρόνο καθώς προσεγγίζουμε την ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου μας επισκεπτονται τα χρόνια που φοιτήσαμε στο Δημοτικό μετά την Εισβολή. Ο πόνος, οι στερήσεις, οι δυσκολίες και εκείνο το Επαγγελμά πατρός: ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ. που πρωτοείδα μικρός και έμεινά σκεφτικός και κατόδυνος.
Τα πολλά κατεχόμενα χωριά που πλημμύρισαν την γειτονιά και η ξενιτειά στις Αραπιές τόσων πατεράδων ...
Η μάνα μου αργά το απόγευμα να αμπαρώνει τα κατζέλλια μπας τζιαι ενοχλήσει κάποιος τις μοναχικές προσφυγούες. Ηξερέ από επιτηδειούς και αδιάκριτους η απλή της Δρούσιας. Κι όταν κατοικήσαν δίπλα μας η μάνα τα παιδια αγνοουμένου ο παππούς και η γιαγιά στάθηκε στήριγμά και παρήγοριά. Φύλακας και φίλη καρδιακή. Διακριτκή εις το έπακρον "Δεν θα ρωτάς ποτέ τα μωρά για τον πατέρα τους. Ακουσες"Μου έλεγε σχεδόν βουρκωμένη.
Χρόνια μετά ο παππούς αυτών των αγαπητών μας βασανισμένων παιδιών μου έλεγε συγκίνημένος "Η κυρία Ελένη τζιαι ο κουμπάρος ο Νεόφυτός. Σαν τα αδέρκια εσταθήκαν μας Γιαννάκη μου. Αχ η Κυρία Ελένη........"
Και ύσφερά μου λέτε να εκσυγχρονιστεις. Εννα μείνω πρωτινός τζιαι περκει γερασόντα μου να χω το να δακτύλιν αρετής της μάνας μου τζιαι τον σεβασμόν του πατέρα μου στις πονεμένες γυναίκες της Κύπρου. Είσιεν τες ούλλες για αρφάες του. Μετα την εισβολή 25 Αυγούστου διάταξε την μάνα μου. Αρώτα την Κυρίαν Χρυστάλλαν αν εσιει γάλαν για το μωρόν.
ΥΓ.Συγνώμην που πόψε ελύπησα σας.Πκιάννει με καποτε το παράπονόν τζιαι θέλώ να πω πως ο τόπος τούτος είσιεν πάντα τα μαλαματικά του Εννεν του πεταμάτου τζιαι οι αδρώποι του για πράξην τζιαι μετάπραξην
