Του Αντρέα Αντρέου
Τελικά η παιδεία μας νοσεί, φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα ή φταίμε όλοι από λίγο;
Στην επικαιρότητα της Κύπρου, αναδύθηκε στην επιφάνεια ξανά ένα θέμα, το οποίο κατά την άποψή μου έπρεπε να λάβει τέλος εξ αρχής. Μιλάω για το περιβόητο θέμα με τους πίνακες ζωγράφου-εκπαιδευτικού, οι οποίοι προσέβαλλαν την θρησκεία μας, τους ήρωές μας, αλλά και ολόκληρους θεσμούς. Εξ αρχής έπρεπε να του απαγορευθεί να διδάσκει σε παιδιά και αυτό νομίζω, είναι κατανοητό από όλους. Άλλο οι «καλλιτεχνικές ανησυχίες» του όποιουδήποτε και άλλο το να καταλάβεις ότι κάποιος είναι ανίκανος να μεταδόσει στα παιδιά μας τα βασικά. Σεβασμό στον κάθε έναν.
Έναν σεβασμό, τον οποίο ο ίδιος δεν έχει για την πλειοψηφία του κράτους, το οποίο τον πληρώνει για να είναι Διευθυντής σε Δημόσιο Γυμνάσιο. Ποια θα ήταν η αντίδραση εάν ο «καλλιτέχνης» απεικόνιζε κάποιον να ασελγεί σε έναν μουφτή ή παρουσίαζε τον Αλλάχ γυμνό ή γελοιοποιούσε τον Ταγίπ Ερντογάν; Προφανώς και όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της ελεύθερης έκφρασης θα ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι.
«Κι εσύ ζητάς την κεφαλή του επί πίνακι» θα πει κάποιος.
Η διαφορά μου με αυτούς, είναι ότι δεν το πράττω επειδή προσέβαλε κάτι που ενοχλεί την ιδεολογία μου και τα πιστεύω μου. Δεν σέβεται τα ιερά και τα όσια της χώρας που γεννήθηκε και κατοικεί. Δεν τίθεται θέμα ούτε ελεύθερης έκφρασης, ούτε άρνησης αποδοχής της διαφορετικής άποψης. Το θέμα μας είναι απλό και ξεκάθαρο. Αυτά θέλουμε να διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία;
To τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι όσοι αντέδρασαν και κάθε τόσο ζητάνε και την ψήφο του λαού. Εκλελεγμένοι βουλευτές και μη. Νεολαία αφελής, αλλά κατά τα άλλα «αφυπνισμένη». Κι όλοι μαζί κάνουν πλάτες στον κάθε έναν που παίζει με τα ιερά και τα όσιά μας και φτάνουν μέχρι και στο σημείο να παρομοιάζουν την Παναγία με λαθρομετανάστες.
Συγγνώμη, αλλά τα παιδιά μας δεν θέλουμε να μεγαλώσουν με αυτά.
