Ξημερώνει σε λίγο η 15η Ιανουαρίου. Μεγάλη και ξεχωριστή η θέση της στην Κυπριακή Ιστορία. Αυτή τη μέρα η Νήσος των Αγίων όλόκληρη, έπλεε στο γαλανόλευκο. Οι δρόμοι των χωριών προς την εκκλησία και οι αυλές των εκκλησιών στρώθηκαν με μυρσίνια. Άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, άρρωστοι κι ανάπηροι με ενθουσιασμό και πίστη έσπευδαν να εκτελέσουν το καθήκον τους. Να υπογράψουν για το πολιτικό μέλλον τους, που δεν ήταν άλλο από την Ένωση και μόνον Ένωση με τη μάνα Ελλάδα.
Πάρα τον πόλεμο και τις απειλές ο κόσμος υπόγραψε το έγγραφο της τιμής. Το έγγραφο υπόγραψαν και πολλοί Τούρκοι. Η επιτυχία του δημοψηφίσματος ήταν μεγαλειώδης.
Στα σπίτια, στα κέντρα , στις πλατείες και στους δρόμους οι νέοι και νέες με χριστιανικά και πατριωτικά τραγούδια κατασυγκινούσαν τον λαό. Ενός αγνού λαού, πατριωτικού που αγωνιζόταν με ειρηνικό τρόπο να διεκδικήσει το πολυτιμότερο δώρο του, την ελευθερία του!
Ένα αποτέλεσμα που οι κυβερνώντες δεν το σεβάστηκαν και θέλησαν να το αμαυρώσουν. Μια αντίδραση που ξεσήκωσε ακόμη περισσότερο τον κόσμον και τους έκανε να γίνουν πιο μαχητικοί και ενθουσιώδεις για να κερδίσουν την μάχην με ένα και μόνο σύνθημα: ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ.
72χρόνια μετά, πώς θα ήταν σήμερα η Κύπρος αν γινόταν η Ένωσης με την Ελλάδα τότε;
Το πιθανότερο, θα ήταν ελεύθερη και ολόκληρη ελληνική!
72 χρόνια Ιστορικής Μνήμης
72 χρόνια μετά και διερωτάται κανείς, ποιος είναι σήμερα ο εθνικός μας οδοδείκτης και ποιος είναι ο εθνικός καθοδηγητικός μας φάρος;
Προβληματιζόμαστε:
Βαδίζουμε στα χνάρια τους;
Δικαιώνουμε τους αγώνες και τις θυσίες τους; Διεξάγουμε τον δικό μας αγώνα για Ελευθερία ή μήπως, διαψεύδουμε τις προσδοκίες τους;
Ειλικρινά, πολύ φοβάμαι, ότι, δυστυχώς, συμβαίνει το τελευταίο.
Θα συνέλθουμε ποτέ, επιτέλους!
