Για τον Νοτη Πατσαλο αντιδωρον φτωχον
Ι
Σε σκεφτομουν τα βράδια
Να ερχεσαι απόγευμα στην Οδυσσεια
Νηφαλιος θα σου ιστορω το σταυρό μου
Κι εσύ μικρέ θα χαραζεις ιστορίες
Της ριζας μας ψηλά στον Ακαμα
Εκεινη η υποχωρηση...
Έμεινα να τους καλυψω
Να με πάρει ο Θεός στην πρώτη...
Γραμμή πυρος της νησου Κύπρου
Τη νιοτη μου της έδωσα
Κι αυτοι ξεπληρωσαν με προδοσια
Ήταν χαμενος ο σειράς μου
Είπα να τον σώσω και να στραφω
Στις φλογες έτσι πάνω κάτω έζησα
Με ένα σειρά στον νωμο εφτάσα
Κάπου ανάμεσα Περιστερωνα και θανατο
ΙΙ
Κι όλο μου λεγες για τον Παπακωσταντινο
Τον πολυβολητη που κουβαλουσε
Από τη Σκάλα φορτωμενος
πολυβολο και άλλα παρελκομενα
Πάντα λέει σας έσωζε στις υποχωρησεις
Εσχατος υποχωρουσε..
Μα πάντα το αποφεύγες
Ποιος τον υπηρετουσε Νεοφυτε
Ποιος οδηγουσε το μυθικο λαντ ροβερ
Πηγα όμως και τον βρηκα οδηγον
Ευφλεκτον υγρων βυτιοφορον
Α ο Νοτης μ αποκριθηκε λεβεντης
Παλληκαρι ως το τελος
Αυτος μ έσωσε....
Να χαμεν άλλο δέκα Έλληνες
Σαν τούτον το παιδί της νησου Κυπρου..
ΙΙΙ
Και τα βράδια των ερωτων
Μες τη Χώρα των ονείρων σου
Η Πατρίδα πρώτα
Και ο μεγάλος έρωτας μια μαυρομαλλουσα
Η πρώτη μεθη ,το πρώτο δάκρυ
Έχουν και οι λεβεντες τα μερακια τους
Έχουν τα παλληκαρια σύντροφους
Παλιοσειραδες ηρωικους που χαθηκαν
Ιουλιου κι Αυγουστου προδομενοι
Και σου λειπαν σαν νυχτωνε
Και παλευες με το δώρον της ελληνιδος φωνης
Όπως τοτες στις ηρωικες φαλαγγες
Με τους εχούσαν φωνή της ρωμης
Ωσαν σαλπιγκτης πρωτινος εκραυγαζες
Έλληνες της νησου Κύπρου
Έλληνες καιρων αδικοπραγουντων
Ε λ λ η ν ε ς....
