ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ
Η ΜΥΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
Από μικρός γυρευοντας απαντήσεις και με μια επιμονη να γυρίζω την γειτονιά μπηκα ένα απόγευμα στο Δημοτικό Σχολείο σε μια τάξη Κατηχητικου όπου διδασκε ένας πολύ ευγεγης άνθρωπος ο Πανικος Καψοσιδερης.Με δεχτηκε αν και ήμουν μικρός.Απο εκεί ξεκινησε μια μεγάλη περιπέτεια με δεκαδες εκατονταδες γνωριμιες με ανθρώπους της Εκκλησιας της Κύπρου του πνευματος.Με συγγραφέις, αναζητητες, στοχαστες.
Καθως είπε και ο γελοιογραφος Κυρ σε μια συνέντευξη του παλιά στο περιοδικό Σινεμά και έγραψε και ο πεζογραφος Γιώργος Ιωαννου κέρδος μεγάλο ΥΠΗΡΞΕ από τη γνωριμια με παιδιά ευγενικα που απεφευγαν την ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ του φίλου.Επισης το παιχνίδι και ο διαλογος που ήταν πολιτιμος σε εποχές δύσκολες.
Από εκεί οδηγηθηκαμε πολλοί στη Λεσχη Νεων του Ιδρυματος Παναγιδη .Ένα κεντρο μορφωτικο και ψυχαγωγικο.Μισον αιώνα μπρος από την εποχή του.Με μια βιβλιοθήκη θησαυρο με δεκαδες περιοδικά που ανοιγαν δρομους.
Αυτά τα γράφω ως ένα αντιλογο στην συνεχή ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ των ανθρώπων της Εκκλησιας για τους αγώνες τους υπερ της νεοτητος.Δεν υποστηρίξω πως δεν εγίναν πότε λάθη.Μαρτυρω τα φωτεινά που ήταν πολλά.
Τη μυηση σε ένα πολιτισμό ευγενειας στηριξης διδαχης και αγάπης που μας ακολουθούσε Δεκαετιες.Για ποιους να πρωτογραψω.Τον Γιαννακη Μοριδη τον κατηχητη. μου στο Γυμνάσιο που δεν με ξεχασε ποτε η για τον ευπατριδη θυσιαστικου Γιαννακη Λουλουπη που με διδαξε τόσα με το παράδειγμα του και μας στρατεψε στον έρωτα την αγάπη της Ιστορίας μαζί με τον Χριστο και τόσους άλλους.
