Ο Μιχάλακης Μαραθευτης ήταν ο δάσκαλος μου στην τριτοβαθμια εκπαίδευση. Τον γνωρίσα το 1984. Για δύο χρόνια εκτός από δάσκαλο τον ζησαμε και ως συνεργατη στις επιτροπες καθηγητων φοιτητων και στην κεντρική ΕΠΙΤΡΟΠΗ συνεργασιας φοιτητων με την Διεύθυνση της σχολης.
Έτσι τον είχαμε δύο φορές δάσκαλο. Ηταν χαρισματικος, ευπατριδης, εργατικος και πρωτιστως παιδαγωγος. Και στην αίθουσα διδασκαλίας και εμμεσω τω τρόπω δια του παραδειγματος.
Δεν ήταν άνθρωπος του σύρμου ούτε της ευκολίας και του συμφεροντολογικου συσχηματισμου. Απο την άλλη είχε αξιοθαυμαστο μέτρο. Δεν αγαπουσε την διχονοια στην Κύπρο. Τιμουσε όμως την θυσιαν. Οι μαθητές του ανέβηκαν στους ουρανους με την ΕΟΚΑ και την ελευθερία στην καρδιά. Ηταν εκεί καταδικος στους απαγχονισμους. Ενα βράδυ μας περιγραψε ταραγμενος την θυσιαν του Παλληκαριδη και τη φωνή του ηρωος να ψάλλει τον Εθνικό υμνο του Διονυσιου Σολωμου περιγελωντας την αγχονη. Τοτε που τον έπερναν σωπασαμε όλοι και άκουσαμε την αγγελικη φωνη...Δεν τον αφήσαν να τελειώσει τον υμνο.
Οι αγώνες του για την Κύπρο δεν ήταν του γραφείου και της ανέσεως. Εβδομαδες βασανιστηριων και ανακρισεων απανθρωπων περασε στην Ομορφιά και αλλου. Εβδομαδες πάνω από μήνα στην απομονωση. Οταν πλέον τον μετεφεραν σε κελλι ..μεγάλο..με γνωστό ηρωικονκληρικο περιπάτουσε στο κελλι για να ανακτησει την κίνηση ξανά. Κοντοστεκε και ελεγε στον συγκρατουμενον του με ανακούφιση. Αντεξα. Ειμαι καλά. Δεν τρελλαθηκα. Ηταν τεράστια η δοκιμασία τουσωματικη και ψυχική. Οι βασανιστες γνωρίζαν πώς ητο κεντρικος επιτελικος της ΕΟΚΑ.
Δεν ήξεραν όμως τι ητο η Ανδρέια,η πνευματικη του θωρακιση,το ηγετικο του χαρισμα. Γραμματεας της Χριστιανικης Φοιτητικης Ενωσεως στην Αθήνα στα νεανικα του χρόνια. Φυσιογνωμια μπροσταρη στην Πάφο του πενήντα.....Ξεκαθαρισε εναντι της ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ προ του Αγωνος..
