Ο πρόσφατος φονικός σεισμός στην Τουρκία και στη Συρία υποχρεώνει να σκεφτούμε τις ευθύνες μας ως ατόμων και θεσμών, προς την πονεμένη ανθρωπότητα. Από την πρώτη μέρα μετά τους καταστροφικούς σεισμούς, ενημέρωσα συναδέλφους Ευρωβουλευτές ότι ο ανθρώπινος πόνος από τη φονική καταστροφή είναι κοινός, και ότι η Κύπρος περνά ιδιαίτερες ώρες θλίψης αφού ανάμεσα στους αγνοούμενους περιλαμβάνονται 24 μαθητές/τριες από το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου, που
με τους συνοδούς τους βρίσκονταν σε ξενοδοχείο στην Τουρκία, το οποίο κατέρρευσε και τόνισα πόσο αγωνιούμε για την τύχη τους αφού δυστυχώς δεν υπάρχουν ευχάριστα νέα.
Όταν η παρέμβασή μου δημοσιοποιήθηκε, η συντριπτική πλειοψηφία σχολίων από ελεύθερες περιοχές και κατεχόμενα, ήταν σαν ένας χείμαρρος συναισθημάτων ανθρώπων που συμμερίζονται την ίδια αγωνία και συμπάσχουν. Και θα ήταν άδικο για όλους αυτούς τους ανθρώπους να επικεντρωθούμε στις ελάχιστες αντιδράσεις απανθρωπιάς κι από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής που συντηρεί ο κατοχικός στρατός.
Πάντως, η συνδρομή της ΕΕ υπήρξε άμεση με ειδικές ομάδες διασωστών και συνεργείων. Ιδιαίτερα ουσιαστική και συγκινητική υπήρξε η συνδρομή της Ελλάδας. Στο ίδιο πλαίσιο δράσεων, από την πρώτη στιγμή μόλις ενεργοποιήθηκε ο Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας της ΕΕ, η Κυπριακή Δημοκρατία εξέφρασε ετοιμότητα να συμβάλει με αποστολή ομάδας διάσωσης μαζί με ιατρικό προσωπικό, αλλά η Τουρκική Κυβέρνηση το απέρριψε προβάλλοντας διάφορα προσχήματα, ενώ θα μπορούσε να σωθεί έστω και ένας ακόμη άνθρωπος...
Καθώς ο χρόνος των σωστικών συνεργείων για ανεύρεση επιζώντων εξαντλείται, καθώς οι συγγενείς αναμένουν για μέρες ξάγρυπνοι μέσα στο ψύχος, καθώς η αγωνία κορυφώνεται για τα ορφανά και για όσους καταπλακώθηκαν, καθώς οι ελπίδες χάνονται, κάποιες εικόνες φανερώνουν το αληθινό πρόσωπο της ανθρωπότητας που άλλοτε πενθεί, άλλοτε σπαράζει ή παλεύει για ζωή κι άλλοτε στηλιτεύει την υποκρισία. Ένα κοριτσάκι κάτω από τα συντρίμμια προστατεύει με το χέρι της το
μικρότερο αδελφάκι της. Ένας πατέρας κάθεται δίπλα σ΄ένα σωρό κτιρίου κρατώντας το χέρι της νεκρής του κόρης, που βρίσκεται μέσα καταπλακωμένη στα συντρίμμια. Ένα κορίτσι στην περιοχή της Συρίας κραυγάζει «Είμαστε άνθρωποι κι εμείς», στιγματίζοντας την εγκατάλειψη της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα…. Ένας έφηβος 17 χρονών βγαίνει ζωντανός μέσα από τα συντρίμμια μετά από 94 ώρες αφού έπινε τα ούρα του για να επιβιώσει κι ο διασώστης του λέει με δάκρυα «Έχω ένα γιο
σαν εσένα». Κι απέναντι στην πονεμένη ανθρωπότητα, το τουρκικό καθεστώς που αρνήθηκε το χέρι βοήθειας από την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω του Μηχανισμού της ΕΕ, θα μείνει ένα στίγμα απανθρωπιάς.
Τέτοιες στιγμές ασύλληπτου θρήνου κι αντιπαράθεσης της ανθρωπιάς με την απανθρωπιά, ο πόνος μπορεί να σφυρηλατήσει ή να κλονίσει την πίστη του ανθρώπου στον άνθρωπο, καθώς συλλογίζεται πόσο δίκιο είχε ο Αλ. Παπαδιαμάντης: «Σαν να ’χαν τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου…»
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
