Κανόνικά στην επέτειόν της γέννησης μας η μάνα μας γιορτάζει.
Η μάνα μου η γρουσή γέννημαν διπλάρα με τη θκεια μου την Χρυσούλλαν το 1935 εφκήκε μωρόν εις τη ξενοδούλεψήν.
Δωδεκα χρονών στην οδόν Τρικούπη στην καρκιάν της Χώρας στο σπίτι της Κας Τούλλας. Έναν αρκοντικόν μόνον γεναίτζες. Ο νοικοτζύρης ήταν πάντα στην Αφρικήν.
Η Ελένη Γιαννή Τύλληρου το γένος Δασκάλου που τη Δρούσιαν της Πάφου, η μάνα μου.
Εμαθέν με πως ενεν αντροπή η δουλειά τζιαι η φτωσειά.
Ως τα είκοσι εννιά που επαντρευτειν εξενοδούλευκεν.
Γεναίκα νούσιμή, φρόνιμη, ευγενική.
Ούλλα με τα θκυο της σιέρκά τα έκαμεν.
Κόμα εν το αγκωνάριν μας.
Πέρκει στα γεράματα μου να αξιωθώ να πράξω έναν κομματούιν της καλόσύνης της μιαν δακτυλήθράν της αρετής τζιαι της θυσίας της να κοντέψω.
Αγαπησέν τζι' αγαπά ξοψυσιής τζιαι που καρκιάς.
Με τον πατέραν μου ήταν που τ'αλήθκειά αγαπημένοι.
Εις το χωρκόν μου για να με βρίσκουν ελαλούσαν "ο Γιαννάκης της Ελένης". Τούτον το ονομάν της μάνας μου αννοιέν μου πόρτες τζιαι καμαρόπορτές.
Εις τα γενεθλιά μας η μάνα νομίζω πως πρώτη γιορτάζει...
Υ.Γ. Αν μάθει ήνταπογραψα αλοίμονόν μου.
Τελικά εσιει κάτι γεναιτζες η Δρούσια η Κύπρός η καρκιά τους αγαπά που τα αλήθκεια σσιλλιάες. Πόσους επαρηορήσαν, πόσους ετραπεζώσαν, αναγιώσαν, εσώσαν, εφροντίσαν.
Ένας υψηλοβαθμός στην κοινωνίαν, βαρύς νομίζουσειν πολλοί, μολίς με δει ημερεύκει "Τους χαιρετισμούς μου στην Καν Ελένην!" Πάντα στην προσφυγιάν εθκιαν του βρρεσιεν τα βιβλία που το μικρον μας βιβλιοπωλείον. "Να μεν χαννεις το μάθημάν. Άμαν ημπορέσεις πκιερώννεις"
Ήταν όμως κόρη της Σοφρωνίας της ορφανής που σιεν για ούλλους αγάπην τζιαι αννοικτήν αγκάλην.
"Εν πειράζει Γιαννάκη μου. Να συγχωρούμεν γιε μου. Ήντα που να κάμουμέν γιε μου".
