Σοκ μου έχει προκαλέσει η είδηση της άγριας δολοφονίας 19χρονου στη Θεσσαλονίκη. Ένα παιδί 19 χρόνων έχασε τη ζωή του γιατί ο τύπος που διέπραξε το φονικό δεν τιμωρήθηκε όπως θα έπρεπε σε προηγούμενο παράπτωμα του. Και δεν μιλάμε για απλές παραβάσεις, μιλάμε για παραβάσεις που αφορούσαν την σωματική ακεραιότητα άλλων ανθρώπων.
Ακούω τις ειδήσεις και η σκέψη σταματά στην εικόνα που έρχεται μπροστά σου. Όχι…είναι φοβερό! Βασανίζομαι για κείνο το άτυχο παιδί, που διάλεξε η μοίρα να χαθεί σε κλάσματα δευτερολέπτου, αβοήθητο. Σκέφτομαι πως αύριο μπορεί να είναι κάποιο δικό μου άτομο θύμα αυτών των διεστραμμένων ανθρώπων. Με πιάνει τρέλα! Νιώθω θυμό, πίκρα, φόβο. Πώς μπορεί ένα παιδί 23 χρόνων να βγάζει τόση κακιά, μανία, λύσσα απέναντι σε ένα άλλο παιδί. Πώς να μην λυγίσει μπροστά στη φράση «Σας παρακαλώ μην με χτυπάτε άλλο».
Διερωτώμαι αν εφαρμοζόταν η θανατική ποινή σε τέτοια εγκλήματα αν κάποια άτομα θα λειτουργούσαν αλλιώς. Μπορεί η καταδίκη ενός ανθρώπου σε θάνατο να αποτελεί την εσχάτη των ποινών, να είναι η πιο σκληρή και απάνθρωπη αντίδραση της κοινωνίας έναντι των ατόμων που διαπράττουν κακουργήματα αλλά πραγματικά προβληματίζομαι αν κάποια στιγμή ίσως να είναι αναγκαίο. Δικαιολογίες για να βρούμε ελαφρυντικά για τέτοιες συμπεριφορές πολλές. Δικαιολογίες όμως που δεν μπορούν να φέρουν πίσω μια ψυχή που χάθηκε άδικα. Δικαιολογίες που θα βοηθήσουν να μετριαστεί η ποινή αλλά δεν θα μπορούν να απαλύνουν τον πόνο των οικείων του θύματος.
Τι δικαιολογία να πεις σε μια μάνα, ένα πατέρα, για τον άδικο χαμό του παιδιού του. Τον άδικο χαμό του, που δεν προκλήθηκε από δικό του λάθος. Το μοναδικό του λάθος, βγήκε να ξεσκάσει από το διάβασμα. Φυσικά κανένα λάθος δεν σου δίνει το δικαίωμα να πάρεις τη ζωή κάποιου.
Μήπως η ποινή του θανάτου, έστω σπάνια και αφού εξαντληθούν όλα τα μέσα θα πρέπει να επιβάλλεται;
Σκέφτομαι πως όσοι δε σέβονται τη ζωή των άλλων με τα εγκλήματα που κάνουν, δίνουν αυτόματα στην κοινωνία το δικαίωμα να τους αφαιρέσει και τη δική τους ζωή, για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Προβληματίζομαι αν οι εγκληματίες είναι άτομα διεστραμμένα εκ γενετής ή έχει τόσο πορωθεί η συνείδηση τους, ώστε δεν έχουν επίδραση πάνω τους οι άλλες ποινές. Τέτοια άτομα, για τα οποία δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης ή έστω μεταστροφής τους υπάρχει θέση στην κοινωνία; Είναι περιττό βάρος από το οποίο πρέπει να απαλλασσόμαστε; Η σκληρή ποινή αποτελεί ένα αναγκαίο μέσο παραδειγματισμού για τους υποψήφιους εγκληματίες και ένα μέσο επιβολής της κοινωνικής γαλήνης και νομιμότητας ή μια τέτοια ποινή μας κάνει ακριβώς το ίδιο με αυτούς;
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κανενός! Τι να φταίει άραγε….Πού ξεκινούν οι ευθύνες της κοινωνίας, του κράτους, των γονιών, των ομάδων και που τελειώνουν;
Τέτοιες στιγμές νιώθω πως όλοι οφείλουμε να ζητήσουμε ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Ο καθένας για τις ευθύνες που του αναλογούν!
Άλκη, λεβέντη μου, συγγνώμη…
