ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΟΧΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ
Βράδυνη δροσος όπως τότε που διαβαζαν
Αποδειπνο
στην ανατολικη βεράντα του μοναστηριου.
Κάτω απλωμενα φώτα το παλαιον και νεον Κιτιον
Στο δι ευχων ο παλαιος καταδρομεας ακουμπωντας
Στο στρογγυλό σιδερο πολιορκουσε τον ουρανό
Ενώ η δροσος χαιρετουσε ωσαν Κυριου χαδιν
Τους λα ι κους οδιτες που ανεβηκαν ναυαγοι
Τα ετη έκεινα του μεγάλου ξεριζωμου
Ένα ποκουμπιν γυρευοντας στο μοναστηρι.
Κάτι ήξερε ο γερων Διονυσιος ο ζωγράφος
Ξανακτισε το κατά δυναμιν το Μεγα Μοναστηρι
Ωσαν λιμανι ναυαγων των δύο αιωνιων πουρχονταν
Στην νησον εμπλεοι πολεμων ταραχων
Μα και πρωτινων ικεσιων ειρήνης και αγάπης
Βράδυνη δροσος ωσαν προσευχη φίλων
Εις τα ορη Ελλάδας και Κύπρου ιδιαίτερα
Τουλάχιστον τα αδέρφια με τα μαύρα ρούχα
Δεν μας λησμονησαν στους βραδυνους τους κομπους.
Η αυλή του μετοχιου πρωτινη και της γιαγιάς μας
Η αυλή η πάτρις μας όλη μες το φως αναπνεουσα.
