Τον σκέφτομαι συχνά. Ήταν από τα πρώτα μαθήματα που μου έμειναν από το Δημοτικό. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ο ασκητής, ο ανδρείος , ο χωρίς φόβον εμπροσθεν της του κόσμου εξουσίας. Ο ανδρας που έζησε αφοβα και ασκητικά στην Έρημο. Ο Βαπτιστής του Κυρίου. Ο όμορφος με μιαν άλλην ομορφιάν ήθους. Φωνή βοώντος. Φωνή μετανοίας. Φωνή αλλαγής και ηθικής ακεραιότητος.
Ο Άγιος που πρωτογιόρταζα. Ο Άγιος ενός ηρωισμού και μιας ταπείνωσης που ακόμη με συγκινουν. Ο Άγιος που ηξιώθει να βαπτίσει υπακούοντας τον ΚΑΛΛΕΙ ΩΡΑΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ.
Οι εικόνες του που από μικρός τις εθαύμαζα. Παιδί με τα φτωχικά μου κοιτούσα ψηλα να δω τα φτωχικά του ιμάτια το πρόσωπό του τα μαλλιά του που σπάθωναν στην εικόνα. Δυνατός αλλοκοσμικά μου φαινόταν. Και από μικρός νομίζω τον ήθελα σύμμαχό μου.
Και μεγαλώνοντας λίγο, διαβάζοντας για αθρώπους ηρωικούς φωνήν έχοντας. Όλο και περισσότερο χαιρόμουν. Ενας συνονόματος μου είχε φωνήν άφοβον. Είχε φωνήν για το καλόν για την αλλαγήν βίου. Είχε φωνήν για τους άδικους τους άμετρους. Είχε φωνήν για την οδόν του Φωτός. Για τον Κύριον μας που ήταν και είναι η οδός η απάγουσα εις την Ζωήν.
Κάτι ένοιωθα κυπριώτικον μέσα μου. Τούτος ο Άγιος Γιάννης πουχαμεν τζιαι στα χώματα τηα Λαόνας ήταν τσιάκκος Εν εφοάτουν. Με αλύσους με φυλακήν με σπαθκιά. Είσιεν που τα αλήθκεια φωνήν τζιαι καρκιαν ψυσιήν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΖΙΑΙ ΑΡΕΤΗΣ.
Που τότες ο πτωτικός εγώ ο πεφωρτισμένος εποφάσισα τουλάχιστον να έχω φωνήν αφου αλλες προκοπές εν είχα...
