Όταν σε σκέφτομαι σε νοσταλγώ πολύ...Η νοσταλγία αυτή είναι η επιθυμία να κυκλοφόρησω στην πόλη μου..στην Λεμεσό ...νοσταλγώ την ζωντανή πόλη ...την πόλη που θα ήθελε να ζει όλος ο κόσμος! Τους ηλιόλουστους δρόμους της, τις παραλίες της, το παραθαλάσσιο πάρκο, ακόμη και την κίνηση στους δρόμους της ...το μποτιλιάρισμα...την τρέλα της ....την τρέλα μας...
Μια πόλη που ήταν ζωντανή όλο τον χρόνο, φωτεινή, χαρούμενη...
Τους ανθρώπους της....άνθρωποι γεμάτοι αγάπη για τον συνάνθρωπο, ανθρωπισμό, ανθρωπιά. Άνθρωποι που βάζουν το καλό των άλλων ανθρώπων πάνω από προσωπικό τους συμφέρον.
Διάβασα τελευταία ένα άρθρο που μιλούσε για τον αλτρουισμό των Λεμεσιανών και προβληματίστηκα... περισσότερο απόρησα... αν οι Λεμεσιανοί γεννιούνται ή αν γίνονται αλτρουιστές μεγαλώνοντας σε αυτή την πόλη...
Καλοσύνη, ανιδιοτέλεια....26η μέρα αυτοπεριορισμού, καραντίνας.....
Στην ταράτσα ανεβαίνω και βλέπω την θάλασσα, νομίζω αυτός είναι και ο λόγος που αντέχουμε....κοιτάς την θάλασσα και έστω κι από μακριά έρχεται το υπέροχο άρωμα της, που σημαίνει χαρά και αισιοδοξία...ευτυχία...
Ανεβαίνεις σε αυτή την υπέροχη ταράτσα...ξαφνικά είμαι στην πιο όμορφη ταράτσα ...είναι όμως!...αφού ξεχάσαμε την υπέροχη θέα της... αφού τόσα χρόνια δεν είχα λόγο για να ανεβαίνω εκεί....τώρα όμως υπάρχει....η θάλασσα....η Λεμεσός από ψηλά...
Νοσταλγούσαμε την κλεισούρα μας....Τώρα καταλάβαμε την αξία πολλών πραγμάτων ακόμη και των πιο ασήμαντων...
Νοσταλγούμε τώρα την ζωντανή μας πόλη....
