Διάβαζα απόψε και το απόγευμα ένα κείμενο του σοφού και ελπιδοφόρου Θεόδωρου Ζιάκα για το παιδικό του διακόνημα σε μια ωραία παλαιά εκκλησία και ένα κρυμμένο "εγώ"συνδεδεμένο με τα βιβλία του πατρός του σε ένα μπαούλο.Μια απάντηση σε ένα ερώτημα του 2000 σε αρκετους στοχαστες, ποιητές.θεολόγους επιστήμονές ένα ερώτημα για το Χριστό μας, τον Χριστό του τόπου μας.
Είπα λοιπόν να σας γράψω και για το δικό μου όχι και τόσο κρυμμένο μου "εγώ"που λειτουργεί εντος ημών κρυμμένο πίσω από πρωτοβουλίες ,επιτροπές, διαδηλώσεις, αντιστάσεις, συγκρούσεις με την κομματική ελίτ, αντικατοχικές πρωτοβουλίες,αρνήσεις σε μεταρρυθμίσεις καταστροφικές.Γραψίμια, εκδόσεις ,αρκετών περιοδικών και άλλα πολλά...
Ισως χρειαστούν σελίδες πολλές να το εξηγήσω αν αρχίσω να περιγράφω την οδοιπορική του παρουσία από τα μικράτα μου....
Αυτό το κεκρυμμένο κομμάτι της ψυχής εντός ημών που με συντρόφευε όταν άκουγα τη γιαγιά μου να συζητά για τα ξωκκλήσια του Ακάμα και της Καρπασίας με τη γιαγιά την Αντριάνα με μια φυσικότητα και απλότητα για τα θαύματα του καιρού τους.
Η κοινότητα ζωής η εύκολη επικοινωνία ο διάλογος στη γειτονιά και προπάντος στο χωρίον γύρω από την Εκκλησία του Αγίου Επιφανίου.Η ζωή σε μια νεόδμητη Εκκλησία μέσα και έξω από το ναό. Η προσφυγική του Αποστόλου Αντρέα στου Χαράκη.
Ένα αποκούμπι στες πάμπολλές βιώσεις της παιδικής και εφηβικής ζωής μετά την εισβολή και μια πολιτική καθημερινότητα δύσκολη και γεμάτη συγκρούσεις φανερές και κεκρυμμένες..
Ο Χριστός και η Παναγία μας ήταν τότε οδοιπόροι στις γειτονιές μας. Πολλοί ένοιωθαν την φωτεινή τους παρουσία .Αρκετοί τους αναζητούσαν. Μαζί τους και αρκετοί φίλοι ,φίλες και συμμαθητές και συμμαθήτριές μου. Με τον τρόπο τους και τις προσωπικές τους αφετηρίες. Εδώ και καιρό θαυμάζω αυτούς που το έπρατταν το βίωναν με απλότητα ηρεμία μες τις πρωτινές ρώτες..
