Τον Άην Κόνωναν ο παππούς σου εν τον έξερεν που τα χαρχιά.Έξερέν τον που μιτσής που τη ζωήν μες τον Ακάμαν που ταν το ποκούμπιν τους, η υπομονή, η αγάπη του η κρυφή ,η παρηορκά τους.Μες τες βροσιές ,μες τα λιοπύρκα ,τες τραμουντάνες ,τες αστοσιές .Μες τες χαρές ,τες καλές γέννες ,τες καλές σοθκειές ,τα αλωνίσματα δίχα δυσκολίες.Άμαν εν εππέφταν τα δεμάθκια που τα γαούρκα τζιαι εφτά ναν στο Αλώνι με το καλόν.
Εμιλουσαν του οι βοσιοι, άφταν τα καντήλια.Άμαν ετρώαν δίπλα του εκάμναν τον σταυρόν τους εις το τέλος τζιαι ελαλούσαν Δοξα σοι ο Θεός.
Ήταν να πάν που την νύχταν στο Παναήριν του που τον Εσπέρινόν.Να ππέσουν τη νύχταν συγκοντα του .Να λειτουρκηθούν που το πρωίν τζιαι ύστερις να τον γιορτάσουν το κατα δύναμιν.
Οι παλιοι εθωρούσαν τον τζι ολας.Γι αυτόν τζιαι επιστευκαν τον πολλά.Είχαν του αδρωπινήν εμπιστοσύνην.Εξέραν τζιαι μιτσια τζιαι μεάλα θαύματα του. Καποτε άμαν εν είσιεν πολλούς μες τους καφενέες ελαλούσαν κάποια με συστολήν.Ήτουν μια σιωπή τότες .Εναν σέβος.Οι ιστορήσεις είχαν να κάμουν με δυσκολίες, μεάλες δοκιμασίες ωραν που ταν μόνοι τους οι βοσιοι.Τότες εν είχαν άλλον .Τον Άγιον τους.Μες τη σιωπή ύστερα άκουες.Ελάλεν τζι η γιαγιά μου η Κατερινα..για λλέου του.Τότες
