Μια από τις αρχόντισσες του σχολείου μας ήταν η καθαρίστριά μας η Κυρία Μαρούλλα.Προσελήφθηκέ την πρώτη χρονιά λειτουργίας του Δημοτικού μας Σχολείου αυτού του φωτεινού φάρου που φώτισε την πάνω γειτονιά του Άη Γιάννη την περιοχή της μηχανης του Χαράκη που την ποδα μερκάν του ποταμού.Φώτιζε πολλά από το 1966 μέχρί το 2000 που ξέρω.
Για τα κατοπινά δεν γνωρίζω και πολύ καλά.
Η γλυκήτατη η ευγενική η ταπεινή Κα Μαρούλλα υπήρξς άνθρωπός με δυσκολίες και φτώχεια στον βίο της.Ήταν όμως μια αγωνίστριά.Όρθρου βαθέως ερχόταν με το γυναικείο ποδήλατό της το βαθυπράσινο Ρατς να ανοίξει το σχολείο μας. Όλους μας φρώντιζε μικρούς και μεγάλους χωρίς φασαρίες και έριστικες εκρήξεις που πλημμύρισαν τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια.
Το σχολείο μας πεντακάθαρό πάντα πανταχού παρούσα αεικίνητη απο το 1972 που πρωτοπήγα Δημοτικό έτσι τη θυμάμαί.
Μετά την εισβολή ήταν η ηρωίδα του συσσιτίου.Μα τι ριζόγαλα τι κουλούρια με το τυρί το βάλιό του μαστραπά.Τι φέττες φρεσκό ψωμί αλοιμμένες με λιωμένο κορν μπίφ μέλίν πρόγευμά στις εννιά παρα πέντε.
Πάντα στην Εκκλησία μας τον Απόστολό Αντρέα με τα καλά της και τον χαμογελαστό χαιρετισμό της.
Ο Θεός το 1992 με αξίωσε να διοριστώ δάσκαλός στο σχολείο των παιδικών μου ετών για οκτώ χρόνια.Από την πρώτη μέρα λες και με περίμενέ.Χαιρόταν να με βλέπεί να λέμε τα παλια.Οκτώ χρόνια μου ετοίμαζε την τάξη.Τακτόποιούσε την έδρα με αγάπη.Κάθε πρωί ενοιώθα την αγάπη του αγγιγμάτος της στην αίθουσα όπου έμαθα τα πρωτά μου γράμματα.Κάτι ζεστό μου χαίδευέ τη ψυχή .Η αγάπη της πρωτινής Κύπρου.
Συνέχισε να με διδάσκει.Με δίδασκε από τις 15 Σεπτεμβρίου του 1972.Στα δύσκολά χρόνια της οκταετίας 1992 μέχρι το 2000 με στήριζε με το παράδειγμά της με την αγάπη για όλους με την συγκαταβατικότητά.Προπαντός με την απόχή από κάθε κατάκριση.Ήταν μια αρχόντισσα.Μια παρηγοριά για όλους μας.
Στη φτωχογειτονιά μας αυτές οι γυναίκες ήταν τα ακωνάρια.Οι πρωτινές με την ενάρετη Μαρούλλα στην πρώτη γραμμή της ανιδιότελούς αγάπής.Οι ευτζιες της μας κρατησαν τόσες φορές μας έσωσαν μας εστηρίξαν στις τραμουντάνες του βίου.
