Μέχρι το τέλος του Αυγούστου του εβδομηντα τέσσερα μα και αργότερα μια και πολλοί υπηρέτησαν για μήνες ή και χρόνο πρόσθετο έφταναν στο σπίτι της Οδού Τροόδους χωριανοί και συντοπίτες έφεδροι στρατιώτες για λίγη ξεκούραση ένα καφέ ένα πιάτο φαγητό ένα μπάνιο.
Το σπίτι μας από το 1965 που ήρθαν στη γειτονιά οι γονείς μας στο σπίτι πούκτισε η μάνα μας δώδεκα χρόνια στη ξενοδούλεψη δεν αρνήθηκε ποτέ φιλοξενία σε όποιον ερχόταν από τη Λαόνα στη Λεμεσό για δουλειές ή για να βρει την τύχη του στες δουλειές της πόλης.
Να πάμεν που του Νεόφυτου τζιαι της Ελένης.
Τούτη η αγαπητική φιλοξενία μας κηνυγούσε θετικά όταν μεγαλώσαμε.Πέζα ρε Γιαννάκη να σου κάμα καφεν φώναζεν ο Φυλακτής όταν έφθαννά στην Δρούσια. Ήταν από τα Δρουσιώτικά ο μακαριστός που νοικίαζαν τα διπλανα μας βοηθητικά της θείας μας της Χρυσσούλλας και τους είχαμεν σαν μικρούς μας θείους.
Κάθονταν στο δροσερό ηλιακό μέχρι να έρθουν οι καφέδες κουρασμένοι γενειοφόροι με πρόσωπα χαραγμένα από τις μάχες.Είχαν όλοι σχεδόν δώσει σημεία ζωής εκτός που τον αγαπητόν Αντρίκκον του Νικοτσάρα που για μια περίοδο τον γυρεύαμε και ήρθε ο παππούς ο Νικοτσάρας στην Λεμεσό λεβέντης με τη βράκα του και πήγαν σε μέρες δύσκολες με τον πατέρα μου στη Λευκωσία καιφτάσαν μέχρι τους θαλάμους τραυματιών του Νοσοκομείου Λευκωσίας.Ήταν καθώς διηγήτο αργά το βράδυ ο πατέρας μας ένα παλληκάρι με το ίδιο όνομα Αντρέας Νικολάου σοβαρά τραυματίας.Ο λεβέντης παππούς του Ακάμα και ο πατέρας πλησίασαν εκεί που τους οδήγησε η νοσοκόμα με αγωνία. Για λίγα δευτερόλεπτα σιωπή.Ενεν ο Αντρίκκος θκειε.Ενεν η κορμοστασιά του. Ο παππούς ο Νικοτσάρας σκούπισε ένα δάκρυ .Ένεν ο γιος μου γιε μου.Ρσιεις δίκαιόν.Είπαν περαστικά στο παλληκάρι τζιαι αφού εκτενίσαν τη Χώραν καθηαυτόν ήρταν πίσω στη Λεμεσόν με τη γραμμήν του Καρυδά που μόλις είε αρχίσει δειλά δειλά να λειτουργά μες τον χαλασμόν πον ησύχαζεν κόμα.
Να περιμένουμεν θκειε ...
Πράγματι μέρες μετά κτύπησε η πόρτα τζιαι ένας λεβέντης γενειοφόρος με φθαρμένα φαιοπράσινα μπαρουτοκαπνισμένος χαμογελούσε δρουσιώτικά.Είμασταν ολοι στο σπίτι. Η μάνα μου πήρε να κλαίει από τη χαρά της.Εν ο Αντρίκκος.Ο πατέρας τον ασπάστηκε με ένατρόπο δωρικό.Πολεμούσε στον Γερόλακκο στη γραμμή αμύνης της Λευκωσίας μετά από μετοχή στα μέτωπα του πολέμου.Άντέξαν στους βομβαρδισμους και τις οδδομαχίες.Με τα πολλά πήρε μια έξοδο για να δώσει σημεία ζωής.
Ειδοποιήσαμε τους θείους τις θείες..
