Μάρτης μήνας και καθώς ερχόταν η Άνοιξις τα έτη εκείνα τα φτωσικά του ογδόντα η πλάσις εξυπνούσε και τον Κτίτωρα υμνούσε με χρώματα και μυρουδιές αρώματα δωρήματα της φύσης.
Η Λεμεσός αραιά κατοικημένη ακόμα πρασίνιζαν οι χωράφες τα αυτοσχέδια γήπεδα των γειτονιών και οι τερματοφύλακες αναθαρρούσαν .Θα μπορούσαν εύκολα τώρα να προχωρούν σε αποκρούσεις δύσκολες τα πλοζιόν που λέγαν οι εκφωνητές στα ράδιόφωνα τα Σαββατοκύριακα από το ΓΣΚ το ΓΣΖ και το Τσίρειον στάδιον της Λεμεσού.
Ξεθαρεύαμε και αποφασίζαμε να επιστρέφουμε περπατητοί από το Γυμνάσιο.Μας έβρισκαν όμως κάτι μπόρες εαρινές και γυρεύαμε κάπου να προστατευτούμε έξω από βιτρίνες κάτω από τις τέντες πουκατω που δεντρά, καμμιάν ομπρέλλαν συνεταιρικήν.
Το έαρ το πρωτινόν με τα ξυπνήματα του μα και τις βροσιές τζιαι τα κρύα του τις εκπλήξεις του.Μια νίκη του Απόλλωνα. Ένας παίκτης του Άρη με χορό τρεχαλητό στο γήπεδο.Μια ταινία στο Σινεμά. Μια ανέλπιστη δημοσίευση σε εφημερίδα.Ένα διήγημα. Δυο χαμόγελα . Ένα βλέμμα μια πρόσκληση.
Η ανθισμένη αμυγδαλιά στις άκρες των χωράφων. Μάρτης του 1982....του 1983...
Το έαρ του 1984
