Πρόχτες ξαφνικά στρίβοντάς από ένα στενό μπήκα στην Αγίας Σοφίας και με πλημμύρισε η αίσθησις εκείνης της βραδυάς με το τενεκκούιν για τις πακκίρες και με τα Κάλαντά των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Τότε που γυρίζαμέν αθώοι του Χαράκη ως κάτω στους δρόμους του Άη Γιάννη λέγοντάς τα Κάλαντα.
Οι καιροί της φτώχειάς στις γειτονιές.
Τότε που ζούσαμεν το παρόν ψέλνοντας το "Καλήν Εσπέραν Άρχοντες".
Με τον Αντώνην, τον Μάριόν, τον Ρίκκον και κάποτε τον Σόλωνα τον πορτάρην της γειτονιάς. Κάποτε ερχόταν και ο Ντίνος και ο μικρότερός αδερφός μου ο Χριστοδουλός.
Η μοιρασιά γινόταν που κάτω που έναν στύλλον στην οδόν Νίκου Νικολαίδη πιο κάτω που τον καφενεν του Κου Χρίστου που την Μόρφου (Ο κύριός Χρίστος ήταν καφετζής καλόγνωμος άρχοντας τζιαι είχεν έναν Ωστιν Μόρρις άσπρου χρώματος, ήταν ο,τι έφερεν μαζίν του τον Δεκαπεντάουστον του εβδομήντα τέσσερα).
Τα κάλαντα εμάθαμεν τα εις το Σχολείον που την Καν Αγνήν, την Καν Τασουλλαν και την μουσικόν Καν Παναγιώτα που τις παραμονές Χριστουγέννων του 1972 και του 1973.
Το Ζ Δημοτικόν Λεμεσού μόρφωσε καλαντιστάς που για πολλά έτη τραγουδούσαν με τον Κον Έλληναν και άλλους κατηχητές χριστουγεννιάτικά στο παιδικό Νοσοκομείον Λέμεσού.
