Η προκλητική αγάπη του Θεού, μας στήριξε εκείνα τα χρόνια

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η προκλητικη αγάπη του Θέου μας στήριξε εκείνα τα χρόνια αλλά και την τριακονταετια που ακολούθησε. Το 1978 στο σχολείο μας υπήρχαν πολλές δυσκολιες πίσω απο τα χαρούμενα πρόσωπα. Όλοι και όλες το παλεύαμε. Ο καθένας με τον τρόπο του. Με υπομονη στις αδικίες στη φτώχεια σε κάποιες προσβολές.

Θυμησες παιδιων με ένα και μοναδικο παντελόνι του σχολείου. Με τους δυο γονεις στα κατεχόμενα. Αναμνήσεις δύσκολης φτωχειας στα μάτια κάποιων φίλων. Δυναστικοι κάποιοι γονεις. Ορισμενοι επιπόλαιοι εντελως αδιάφοροι. Και απ την άλλη όχθη το φως η αγάπη. Όλοι μια αγκαλια γυρευαμε και γυρεύουμε ενα χέρι στήριξης μια ζεστη χειρονομία. Ένα δανεικο ποδήλατο μια βόλτα με την μοτοσυκλέττα μια προσκληση αναγνώρισης.

Μια αγκαλια τραγούδια.

Μεγάλη παρηγορια το παιγνίδι. Όλοι σχεδον επαιζαν η έβλεπαν βόλευ. Στα κενα στα διαλείμματα. Τιτάνιες μάχες καρφια, μπλοκ ,μαγικοι πασαδόροι. Ο καλύτερος ο Μιχάλης ο Τσιρπονουρης ,ο αγαπητος Τσίκος με τα μαγικα δάκτυλα τις απιστευτες μπλοφες και τα γρήγορα περάσματα. Στα καρφια ο Σάββας και ο Γιαννης το κερυνειωτικο οπως τον έλεγε χαιδευτικα ο κύριος Λουκα.Είμασταν πολλοι οι καλοι στην πετόσφαιρα υπήρχαν και οι άριστοι. Ο Λουκας που επαιξε μετα στην εθνικη ενα η δυο χρόνια μεγαλύτερος μας...
Το καλυτερο παιγνιδι βόλευ το παιξαμε με αγάπη στο Αναμορφωτηριο της Λάμπουσας. Πήγαμε με τα ποδήλατα. Μας οδήγησε ο Σάββας μετα απο πρόσκληση του πατέρα του φωτισμένου δάσκαλου και ανθρωπου ώριμου με μεγάλη καρδια. Παίξαμε με κέφι και καλή καρδια. Ακομη θυμηση ακριβη τα χαρουμενα προσωπα εκεινων των εφήβων στο παιγνίδι και όταν μας αποχαιρετουσαν.
Επιστρεψαμε με τα ποδήλατα όλο κατήφορο ραλλίστες και με μια ζέστα στην καρδια. Το θυμηθηκαμε προσφατα με το Σάββα σε μια απο τις συνάξεις εκτάκτου απολαυσεως που μας προκύπτουν ευτυχως τον τελευταιο καιρο.
Παρά τις δυσκολίες τα καταφέραμε μέχρι τώρα.