Φωτογραφία: polignosi
Τότε το 1984 η Λευκωσία για τους φοιτητές που ερχονταν από χωρία και πόλεις της ελευθερης Κύπρου ήταν μια πόλη με ευκαιρίες διαλογου και αυτομορφωσης.Η πράσινη γραμμή, ο Πενταδακτυλος ήταν μια συνεχης υπομνηση της εισβολης ενώ πάρα το κομματικο ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ που κυβερνουσε και επεβαλλε ένα κλίμα ιδιοτυπης σιωπης γύρω από τον διαχυτο πόνο και τα αδιεξοδα απέναντι σε μια ληστρικη και δολοφονικη εισβολη υπήρχαν ευκαιρίες αντικατοχικης έκφρασης και προσφορας.
Υπήρχε βέβαια ήδη ένας μηχανισμος ψηλαφητος αναξιοκρατιας και ένα κλίμα εκμεταλλευσης του κλιματος μετά την εισβολή το οποίο περιεγραφε με αναλυτικη ακριβεια από τότε ο Σαββας Παυλου γραπτως και με τον ακριβογο ελληνικο του λόγο προφορικα.
Τα απογευματα τα βιβλιοπωλεια προσφεραν ταξιδια μαγικά σε βιβλία περιοδικά ποικιλων πολιτικοκοινωνικων τοποθετησεων και τα βράδια στην πλατεία Ελευθερίας ο Αθήνα ι κος ημερησιος και περιοδικός τυπος ανοίγε παραθυρα αναζητησης πλα ι στις αθλητικες εφημερίδες που είχαν ακομη μια μαγεια και μια λόγια γλώσσα που στις υπερβολες της ανακουφιζε από τους οποίους σφαχτες της ψυχης προσωπικους ,συλλογικους και εθνικους.
Η αλήθεια ήταν πως δεν .μπορουσα συχνά να καταλάβω την εμμονη κάποιων από τους τότε γνωστούς και φίλους σε Αθήνα ι κες παιδικες ασθένειες.Την τραχια σχεδόν τυφλη κομμουνιστικη ερμηνεια ολων, την ακραία απεχθεια στην παράδοσή του τόπου,το μισος εναντι σε οτιδήποτε ελληνοκεντρικο,τη εθελοτυφλια απέναντι στα εγκλήματα και τις διώξεις στη Σοβιετικη Ενωση.
Από την άλλη ήταν φανερο πως αρκετοι ακολουθουσαν δουλικα η κατ' ανάγκη τις ερμηνειες της Βρεττανικης Πρεσβειας στο Κυπριακό με μια περιθωριοποιηση οσων τολμουσαν να χαραξουν μια πιο δικαιοτερη και με έρωτα ελευθερίας προσεγγιση.
Έστω και εφηβικα και με μια αφελεια προσπαθουσα να τους ακούω ολους,να τους αγαπώ και διαλογικα να αναζητω μιαν όδο Ειρηνικης αγαπητικηςσυναντησεως ...
